Fragment pochodzi z książki Julio Cortazara „Opowieści o kronopiach i famach i inne historie", napisanej w 1962 roku, a później brawurowo przełożonej na język polski przez „prywatną" tłumaczkę Cortazara, panią Zofię Chądzyńską. Książkę wydało „Pomorze Bydgoszcz" w roku 1993.

Opowiadaniwe bez morału

Pewien człowiek sprzedawał okrzyki i słowa i nieźle mu
się wiodło, chociaż ludzie kwestionowali ceny i żądali zniżek.

Człowiek prawie zawsze ustępował i w ten sposób

udawało mu się przehandlować wiele krzyków sprzedawców

ulicznych, westchnienia, które kupowały starsze rencistki,

reklamy, slogany, szyldy, wytarte dowcipy i fałszywe

okoliczności.

Wreszcie człowiek zrozumiał, że nadeszła godzina, i poprosił

o audiencję u tyranika rządzącego krajem, podobnego

wszystkim swoim kolegom, który przyjął go w otoczeniu

generałów, sekretarzy i filiżaneczek czarnej kawy.

— Przychodzę sprzedać panu pańskie ostatnie słowa —

powiedział człowiek. — To bardzo ważne, bo na poczekaniu

nie przyjdą panu na myśl, a przecież wypada powiedzieć

je w krytycznym momencie, ażeby retrospektywnie

nabrały historycznego znaczenia.

— Przetłumacz, co powiedział — rozkazał tyranik swemu

tłumaczowi.

— Mówi po argentyńsku, ekscelencjo.

— Po argentyńsku? To dlaczego nic nie zrozumiałem?

— Wasza Wysokość doskonale zrozumiał — powiedział

człowiek. — Powtarzam, że przychodzę sprzedać panu

pańskie ostatnie słowa.

Ciąg dalszy, Klick!!!

Dwie kobiety, panie, co akurat nie gotowały zupy, nie podgrzewały zupy, nie były zajęte wymyślaniem zupy lub kupowaniem składników zupy, a dzieci już dawno porodzone miały, takie dwie panie akurat tego samego dnia wsiadły do jednego przedziału w tym samym pociągu, co go właśnie zapowiada dworcowy megafon.

Jedna przeżegnała się, więc druga też się przeżegnała solidarnie, żeby nieprzeżegnaniem się nie urazić.

- Wsiada człowiek w jednym miejscu, a wysiada w całkiem innym... dzień dobry, przepraszam że tak do pani...
- A i tak się zawsze gdzieś jest, czy to tu, czy to tam, choćby się nawet nie chciało, to i tak się jest tu czy tam. Dzień dobry.

- I tu się może zdarzyć wszystko i tam się może zdarzyć wszystko...
- Albo nic.

- Albo nawet i nic.
- Ale tyle się dzieje jednak wciąż, że za dużo.

- Bo na świecie jest za dużo ludzi. Ale nie mam na myśli pani ani siebie, tylko w ogóle.
- Za to grzybów jak na lekarstwo. Nie wiem z czego na święta grzybową ugotuję, chyba z paczki.

- Ktoś policzył, że już jest 7 miliardów, nie pamiętam czy w gazecie, czy w telewizji jakiejś...
- Święta bez grzybowej, to gorzej jak bez karpia.

- Ale komórek jest tylko 5 miliardów. Więc nie wszyscy jeszcze są w sieci...
- Na szczęście mam trochę zamrożonych z zeszłego roku, czarne łebki, sinki, olszówki...

- Ja nie zbieram olszówek, podejrzane są, takie blaszki mają od spodu okropne jak psie.
- Przeważnie olszówki to suszę, ale te akurat jakoś zamroziłam.

- U mnie grzybowa nawet jakoś w ogóle nie schodzi, mąż nie za bardzo, a młodzi to szkoda gadać.
- Może za dużo octu pani daje?

- Octu w ogóle nie daję, tylko czosnek.
- A widzi pani, nie każdy lubi jak za dużo.

- Za to śledzie, to tak. Śledź na siedem sposobów musi u nas być
- A jak pani robi te śledzie?

- Zwyczajnie, na siedem sposobów po prostu. Nie powiem pani teraz tak z pamięci, mam gdzieś zapisane.
- Znajomy uważa, że śledź to nie ryba. „Śledź to śledź", mówi ten znajomy.

- Niech pani nie słucha. Śledź jak jest na siedem sposobów, to palce lizać.
- Nie żyje już ten znajomy. Ale jeszcze zdążył żonę zostawić dla innej, chociaż ta jego jeszcze wszystko sama koło siebie potrafiła elegancko zrobić.

- No tak, tyle się wciąż tych młodszych rodzi, że nic na to nie można poradzić.
- Za dużo jest ludzi na świecie.

- Nie mówiłam?!
- Więcej ludzi niż rozumu.

I tak trwa ta rozmowa wyzuta z emocji i bez napięcia jakiegokolwiek. Ale i biegnąca bez trudności, prowadzona z wyćwiczoną wprawą unikania niebezpieczeństw otarcia się o spór kłopotliwy, bo wymagający zabrania głosu.

- Zaczęli chyba grzać, bo zdejmę płaszcz.
- No, się zrobiło przyjemnie gorąco, też zdejmę.

Dwie panie wstały i zaczęły zdejmować płaszcze, ta swój, a tamta swój. A kiedy tak stały i zdejmowały to nagle się ciemno zrobiło, bo pociąg wjechał akurat do tunelu i noc zabrała wszystkie kształty jakie zastała i porządek rzeczy zabrała, dając w zamian potworny rumor pędu odbijanego od betonowego rękawa tunelu. Chwilę trwało zanim światło jednym cięciem przegoniło ryczącą ciemność i przywróciło kształty, a gdy pani szybko zamknęła okno i huragan w przedziale momentalnie ustał, powrócił porządek rzeczy rozkołysany w monotonnym stuk-puk, stuk-puk jadącego pociągu.

- Okno się samo otworzyło, ale już zamknęłam – powiedziała pani.
- Stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk...

- Gdzie pani jest? Halo?! - w przedziale poza nią nie było nikogo.

Ale pani nie wpadła w panikę, tyle już w swoim życiu widziała, że teraz, jak zwykle postanowiła poszukać winy w sobie: - Mój boże, co ja takiego powiedziałam – zaczęła się zastanawiać.


Ilustracja: Tomasz Bohajedyn

Biegnę sobie ulicą. Och! jak biegnę. A ze mną pies. On też och! Biegniemy. Rzucam piłeczkę. Pies za nią biegnie. Och! Jak biegnie. Mówię mu:
- Aportuj, Fajfus.


A on mówi:
- Nie mam pojęcia, jakie mechanizmy behawioralne wykształcone na drodze ewolucji mojego gatunku każą mi aportować tę piłeczkę, ale będę ją aportował jak pojebany w przedni płat mózgowy.
I leci za piłeczką. I aportuje jak pojebany w przedni płat mózgowy.

A zza rogu wyjeżdża samochód. Zatrzymuje się koło mnie, otwierają się drzwi. Za kierownicą siedzi mój znajomy, poeta Andrzej Rojidowicz.
- Wsiadaj - mówi do mnie.
- OK - odpowiadam.
- A ja? - pyta mój pies, Fajfus Fajfusowicz.
- Ty też wsiadaj - mówi And.
- O Jezu, Jezu - cieszy się pies. - Szybko, szybko! Wskakuję do samochodu, będę jechał, będę jechał samochodem. Ależ tu zaraz pojadę.

Jedziemy. Szybko jedziemy. Coraz szybciej. Pytam Anda, czemu jedziemy tak szybko.
- Musimy się rozpędzić do określonej prędkości, żeby cofnąć się w czasie - odpowiada.
- Żeby co zrobić?
- Tak jest! - cieszy się mój pies. - Cofamy się, cofamy w czasie. Ależ zaraz się cofniemy, cofniemy się w czasie jak pojebani jacyś. Tak, tak, tak!
- A po co chcesz się cofnąć w czasie? - pytam Anda.
- Żeby zabić Hitlera.
- O, kurwa - cieszy się mój pies. - Zabijemy Hitlera. Ależ go zabijemy. Zajebiemy chuja. Tak, tak, tak!

And rozpędza samochód jeszcze bardziej. Przed szybą zaczyna coś błyskać, jakieś światła świecą, jakieś błyskawice trzaskają. Zatrzymujemy się. Przed maską samochodu stoi koń. Stoi i gapi się na nas.
- Gdzie my jesteśmy? - pytam Anda.
- W Wiedniu, w roku 1908.
- Och żesz Chryste, Jezusie Przenajukrzyżowańszy - cieszy się mój pies. - Jesteśmy w Wiedniu, chłopaki. W pierdolonym Wiedniu jesteśmy!
- Możesz się już zamknąć? - mówię do psa.
- Oj, dobra - odpowiada. I pluje przez okno.

Wysiadamy z samochodu. Idziemy na rynek. And wskazuje mi jakiegoś młodego mężczyznę, który siedzi przy sztalugach i maluje upasionego wąsacza w meloniku. A na kolanach wąsacza siedzi brodaty karzeł i gryzie białą kiełbasę.
- To Hitler - mówi And.
- Który? - pytam.
- Ten malarz.
- OK.

Podchodzimy do Hitlera. And wyjmuje rewolwer i strzela.
- To za Baczyńskiego - mówi And. I strzela jeszcze raz. - A to za Gajcego.
- Scheiße - mówi Hitler. I pada na bruk. - Nun ist die Kacke am Dampfen. Scheiss drauf, ich hol' die Bullen. Das pisst mich an! Du gehst mir voll auf den Sack!
- Dobra, wracamy - mówi And. I kłania się upasionemu wąsaczowi i karłowi.

Rząd uchwalil, że należało wprowadzić zakaz rodzenia

i zwiększyć śmiertelność wśród niemowląt już bardzo

dawno, tak by ludności było obecnie w sam raz.

Jednak poprzednie rządy zaniechały tak nieludzkich środków

z pobudek humanitarnych, a teraz i tak było za późno.

dalej Klick!!!

grafika: Andrzej Bobrowski

Pewna osoba, mając troje oczu, różniła się od innych i popadła w kompleks niższości,

fot. ISM

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
                                                                       
                                                                              (Mary Merynos)

Rysunek Andrzej Bobrowski





Spadło jabłko z drzewa na drogę i doznało potwornych obrażeń. Ostatkiem sił stoczyło się z jezdni do przydrożnego rowu, gdzie dogorywało wprawdzie w męczarniach, ale poza zasięgiem wzroku ludzkich drapieżników uzbrojonych w apetyt aż po zęby.

A tu już baba z dziadem na motorku jedzie. Baba z przodu, dziad z tyłu do niej przyklejony. We futrze z karakułów ona, on z nutrii we futrze, ale nutrie do środka a materiał popielaty na zewnątrz. Skąd ona ma futro z karakułów drogie, co kiedyś aktorki do pereł brylantów nosiły? Może żoną Cyrankiewicza była premiera Polski króla, a może w secondhandzie kupiła za grosze, bo dzisiaj aktorki w dżinsach nie karakułach, i nie do pereł a do tatuażu. Karakuły niemodne, owce tłustoogoniaste; już dzisiaj się matek karakułowych nie zrzuca w przepaść, żeby się połamały i poroniły, wcześniaków jagniąt ze skóry nie obdziera prędko dla zachowania naturalnie loczków płodowych skręconych; nie te czasy już straszne, ale nowe serdeczne, i dokąd ta baba elegancko niemodna zdąża z dziadem przylepionym z tyłu, jakie dobro uczynić zamierza?

Czy ona głos wyborczy do urny jedzie swój złożyć obywatelski w mieście, a jeszcze przy okazji mszę dla młodzieży odwiedzi, bo najkrótsza, a najwięcej można pośpiewać przy gitarze a nie staroświeckich organach przedpotopowych?

A może ona tu jedzie na bal maskowy charytatywny ze swoim partnerem, za babę i dziada przebrana?

Może chce zobaczyć jak wygląda życie, podpatrzyć czego zza firanek mercedesa zwyczajnie nie widać dobrze, pouczestniczyć w prozie codzienności nizin społecznych, dla odmiany w nużąco ciągłym pławieniu się tylko i pławieniu bez przerwy?

- Wieje ci?! - nagle pytanie babine stara się przebić przez warkot motorka i pęd powietrza, i mu się udaje, bo odpowiedź następuje:
- Nie!
- Bo jakby ci wiało, to powiedz; do auta się przesiądziemy!
Taka rozmowa następuje w alei jabłoni, wprowadzającej do stolicy powiatu. A stolica urokliwie nad jeziorem z żaglówkami położona. Ma ratusz i kościoły dwa. Oraz klasztor okazały modny i słynny, co do niego na seanse przyjeżdżają z całego kraju żeby się oczyścić. Nawet znana piosenkarka tu była i aktorka gwiazda też się czyściła tutaj, a także wielu innych pijaków – same wielmożne państwo, incognito ale. I restauracja prawdziwa „Stylowa" się nazywa, i cmentarz jest duży z grobami prawdziwymi ludzi, co kiedyś mieszkali realnie w powiecie żyjąc, znając się, lubiąc albo nie. Ale o czym ta baba gada? Do jakiego auta się przesiądą? Przecież na motorku jadą, jak dwa za duże pakuny tłumoki niezgrabne michy wyglądają, silnik rzęzi, resory ciężarem przygięte, błotniki prawie o opony trą, skąd ona niby auto wytrzaśnie?!

CDN

Trzy czarne wrony przeszukują śmietnik w poszukiwaniu skarbów. Podkrada się do nich bure kocisko. W gruncie rzeczy nie lubi wroniny kocisko; mysinę ponad przedkłada, zwłaszcza schab mysi i móżdżek. Po co się zatem zakrada? O!, odfruwają już wrony spłoszone głosami się do śmietnika zbliżającymi; nie dowiemy się co powodowało kotem, bo powody ustały przez odfrunięcie zniknięcie.

Rysunek Andrzej Bobrowski



Starając się nie następować na kreski i krzyżyki chodnika - jeden pijak wracał właśnie z wódki, a drugi akurat szedł się upić, spotkali się przy śmietniku na osiedlu.

- O! Romek cześć, nie miałbyś czasem oddać moje 40 groszy?

- Już dawno ci chciałem, ale coś cię nie było.

Taką, ciekawie zapowiadającą się rozmowę przerwało motorka zatrzymanie się nagłe z dziadem i babą.

- Podejdź tu! - usłyszeli pijaki.
- Ja?...

- Ten drugi.
- Mogę podejść – zgodził się drugi pijak. - Ale by się pani musiała umówić najpierw. A nie tak...

- Chodź tu zaraz, bo mam sprawę do ciebie, a ten drugi niech sobie idzie!
- A co to ma być?! Co?!...

Baba zgasiła motorek i zwróciła się do dziada:
- Daj mu raz batem. Nie za mocno.

Dziad wyjął zza cholewy buta nahaj, w powietrzu świsnęło strzeliło i na poliku pierwszego pijaka pojawiła się krwista pręga.

- Ty jesteś Matyja? Ten, co gra na trąbce Ciszę na pogrzebach biedaków? - przemówiła baba, kiedy jedyny pijak, jaki został w polu widzenia zbliżył się do niej posłusznie.
- Ja jestem. Ale już nie gram na pogrzebach.

- Bo?...
- Garnitur już nieelegancki z lekka na takie okazje, niestosowny.

- A trąba?
- Trąba jest.

- Jest, mówisz trąba...
- I śpiewa pięknie wciąż.

- Daj mu tysiąc – ordynuje nagle baba, a dziad wyjmuje z plecaka zwitek banknotów, gumkę z niego ściąga odlicza papierów dziesięć i Matyi wtyka do ręki oniemiałej. - Garnitur sobie kup zaraz! U krawca obstaluj na miarę, nie marketowy! - rozkazuje baba. - Żebyś wyglądu nabrał, prezencji godnej twojego powołania szlachetnego, rozumiesz łachudro? Którą z siebie zrobiłeś.
- Królowo!!!... że ja Cię od razu nie poznałem?!... To przebranie zmyliło mnie głupiego prostego, co po wyglądzie ludzi bierze. Królowo...

- Daj mu jeszcze pięćset na buty – przerywa baba Matyi płaszczenie się. - Będziesz umiał kupić buty za pięćset złotych?
- Będę!

- I można ci wierzyć?
- Czy można mi wierzyć?... Królowo!...

- Zaryzykuję. Dołóż mu jeszcze na koszulę i fryzjera trzysta – dziad odlicza kolejne banknoty, ale trzyma je nie dając, czeka na ciąg dalszy. - I!... - zawiesza głos baba – jeszcze dwieście. Na wódę. Żebyś kupił tyle ile chcesz wreszcie, poszedł do domu i upił się do woli, przełomowo, po raz ostatni.

Dziad odlicza banknoty i wciska Matyi do drugiej ręki.

- Dwa tysiące to dużo pieniędzy.
- Dużo Królowo, oj dużo...

- Można cię z nimi zostawić? Będziesz umiał z nimi żyć?
- Będę.

- Taką to miałam sprawę do ciebie. Idź już.
- Według rozkazu Królowo.

- Uda mu się? - pyta baba dziada, kiedy Matyja oddala się krokiem zdecydowanym, defiladowym prawie, manifestując postawę człowieka mocno wierzącego, że świat znowu do niego należy.
- Nie.

- Upije się i zaraz mu wszystko ukradną?
- Ciężko mu będzie utrzymać dwa tysiące w kieszeni.

- Ma szansę. I nie chcę już o tym rozmawiać. Jedziemy na obiad.

Do śmietnika powróciły trzy czarne wrony, wypłoszone rozmowami, jakie tu się odbyły. Zjawiły się znowu w tej samej sprawie: poszukiwania skarbów. A za nimi zaczęło też podkradać się kocisko, to samo bure wynudzone, co przed ich odfrunięciem. I świeciło słońce, to samo, które oglądał teraz Czarny Prezydent Białego Domu w Ameryce. Pijaków ani motorka już przy śmietniku nie było.


CDN

Matyja wybierał w spożywczym trzy półlitrówki, puszkę oranżady i puszkę paprykarzu na swój ostatni raz. Zapłacił gotówką i wymaszerował. Coś go jednak tknęło; powrócił i dokupił jeszcze ćwiartkę, żeby już na pewno nigdzie za wódą nie łazić po nocy, żeby to już był na pewno ostatni raz, a potem wypocić się w łóżku dobrze pod pierzyną, wypocić i rano wstać czyściutki jak nowo narodzony.



Rysunek Andrzej Bobrowski

Dziad i baba bez zainteresowania mijali „Steak House", zniesmaczyła ich woń „Kebab House", a „China House" nieprzyjemnie skojarzył im się z Chinami uciskającymi Chiny. Zresztą, jechali przecież na obiad do prawdziwej restauracji o nazwie „Stylowa", tylko że nie było już „Stylowej". Zamiast niej czekał na nich „Festival Smaków".

Baba zatrzymała motorek i wyłączyła silnik.

- Dobry człowieku, powiedz mi, gdzie jest teraz restauracja „Stylowa"? - zapytała przechodnia nie palącego papierosa, nie pijącego piwa i nie wysyłającego esa.
- Po pierwsze... - zatrzymany zawiesił teatralnie głos – nie jestem dobrym człowiekiem, ale to dla was bez znaczenia, po drugie, nie ma już „Stylowej"; „Festival Smaków" teraz jest.

- Cholera żeby to wzięła – zaklęła baba. - W życiu nie widziałam głupszej nazwy.
- A ja tak, jak chodzi o mnie – ujawnił zatrzymany, bez pytania, z prostodusznej potrzeby podzielenia się z kimś swoim zdaniem na jakiś temat inny niż tylko pogoda.

- A ty czemu właściwie nie jesteś dobrym człowiekiem? - takim pytaniem baba uszanowała jego chęć do rozmowy.
- Z powodu bardzo długiego życiorysu.

- No tak... A nie potrzebujesz ty czasem pieniędzy?
- Potrzebuję. Czterdzieści... sześćdziesiąt... - przymknął oczy dla lepszego skupienia przy obliczaniu wszystkich rachunków – osiemdziesiąt pięć... i jeszcze te piętnaście dla Stefana, bo już też by był czas mu oddać. Razem dwieście - Otworzył oczy.
- Daj mu dwieście – powiedziała baba do dziada. - Umie liczyć do dwustu, warto uszanować dzisiaj taką sztukę.

Dziad wyjął z plecaka zwitek banknotów, zdjął gumkę i podał rachmistrzowi dwa papiery.

- Królowo, może wrócimy do domu, posmarujesz włosy pomadą i świat wyda się piękniejszy – zaproponował dziad, na powrót chowając zwitek do plecaka.

- Nie!

Weszli do sali, w której nie było już stylowych kryształowych żyrandoli, więc teraz wnętrze przypominało zakładową stołówkę. Kelnerzy nie nosili krawatów do garnituru, tylko klapki do dżinsów. Za to na stolikach stały prawdziwe kwiatki z plastiku, a nad barem ogromna plazma wyświetlała kolorowe obrazki w obcym języku.

Byli jedynymi gośćmi. Dwaj kelnerzy, którzy nie nosili krawatów do garnituru, czytali gazetę, tę samą, ale każdy swój egzemplarz. Co jakiś czas wymieniali dowcipy i uwagi na temat tego, co czytali. Spojrzeli na wchodzących i zasłonili się wielkimi szpaltami, czekając aż sobie pójdą. Ale oni nie poszli. Usiedli przy stole, i to w samym środku sali, nie w żadnym koncie.

- Nieczynne jest, zarezerwowane! – powitał ich mniejszy kelner, a widząc, że się nie ruszają, złożył zamaszyście gazetę i doprecyzował: - Nie słyszy co się mówi, jeden z drugim? Nie rozumie? Nieczynne! - W sposób charakterystyczny dla osób tępych, używał formy nieosobowej dla pokazania, że ma ich za nic.

- Podejdź tu – powiedziała baba, a kelner szastnął gazetą o ladę baru, podszedł energicznie, stanął w rozkroku i wyprostował rękę, celując palcami w stronę wyjścia: - Ale już! - próbował się z nimi pożegnać raz na zawsze.

- Stań, proszę, na chwilę przy panu – poprosiła baba dziada, i dziad wstał i stanął naprzeciwko kelnera. Wyglądało to tak, jakby niedźwiedź wyprostowany na tylnych nogach, stanął przy surykatce.

- Ten drugi niech też tu podejdzie – zażyczyła baba.

Drugi kelner bez krawata do garnituru, w który nie był ubrany, udawał, że nic nie widzi, nic nie słyszy, tak go akurat wciągnęła ta najciekawsza na świecie gazeta.

- Pomóż mu – powiedziała baba do dziada. - I niech on będzie miał dla mnie papierosa.

Dziad obrócił się, ale nie musiał się fatygować, bo drugi kelner już spieszył w ich stronę z paczką marbolo.

- Ale tu się nie pali, łaskawa pani... - poinformował bez przekonania.
- O, jak już pan tak częstuje, to chyba zrobimy wyjątek, prawda?

- Naturalnie, że tak. Pozwoli pani podać ognia?
- Poproszę.

Baba zaciągnęła się głęboko, twarz jej pojaśniała, a kiedy uwolniła dym z płuc, uśmiechnęła się: - Zapomniałam jakie to uczucie, tak dawno nie paliłam papierosa... Ostatni raz chyba tutaj, w „Stylowej". - Zgasiła papierosa.

- To może zaczniemy od wina – przerwała ciszę. - Żeby nie sprawiać kłopotu, weźmiemy jakieś beaujolais, bo pewnie nic innego nie macie?
- Mamy czerwone wino, po piętnaście złotych lampka, i białe po siedem pięćdziesiąt – poinformował pierwszy kelner i zaraz dodał z satysfakcją sadysty: - Jest jeszcze różowe, po pięć. Nic tańszego nie ma.

- No tak... a co proponujecie z dań? - zainteresowała się baba.
- Kuchnia nieczynna. Mówiłem, że nieczynne – pierwszy kelner wyraźnie rozkoszował się tym co właśnie powiedział.

- No tak... - znów westchnęła baba. - Mógłbyś sprawdzić, czy ta służba nie jest pijana? - zwróciła się do dziada. - Bo aż wierzyć się nie chce, żeby obsługiwał mnie ktoś tak tępy.

Dziad spoliczkował aroganckiego kelnera, podniósł go z podłogi, zamierzył się drugi raz, ale powstrzymał dłoń, bo postawiony na nogi sygnalizował nerwowymi gestami, że już wytrzeźwiał i będzie rozumiał, co się do niego mówi.

- Przyprowadź kucharza z kuchni – powiedziała baba. - Nie ty! – powstrzymała otrzeźwionego kelnera, który najchętniej by gdzieś zniknął i właśnie chciał skorzystać z okazji.

- Stańcie panowie według wzrostu -zażądała, gdy drugi kelner pojawił się w towarzystwie kucharza. Kucharz był najwyższy, a otrzeźwiony kelner najniższy.

- Daj im po pięćdziesiąt złotych – dziad dobył z plecaka zwitek, wyjął z niego odpowiednie banknoty i podał stojącym w szeregu. Niski kelner zapuścił żurawia i zanim dziad zdążył zakryć klapę plecaka, dojrzał czym jest wypełniony.

- Co pan nam zaproponuje na obiad? - baba zwróciła się do wysokiego kucharza.

- Mamy dobrą pizzę, pitę też mamy, sharmę i burgery, oczywiście kebaba mamy najlepszego, wszystko może być zaraz, bo z mikrofali – poinformował kucharz.
- A coś z klasycznych, tradycyjnych dań? - dopytała baba.

- Fasolkę po bretońsku bym proponował – kucharz ożywił się – akurat mam podgrzany cały gar!

- Fasolkę po bretońsku... - uśmiechnęła się baba. - A gdybym zamówiła gęś, albo cielęcinę, ewentualnie gicz baranią z blinami w grzybowym sosie?
- Będzie kłopot – kucharz podrapał się za uchem. - Ale nie zamówi pani, prawda? Tylko żartuje sobie tu z nas?

- Jasne, że żarty to były wyłącznie – zapewniła baba z uśmiechem. - Wypijemy herbatkę, płacimy i znikamy.
- O! Herbatkę to bardzo proszę, w tej sekundzie!

- I niech pan ją poda, dobrze? - wskazała na niskiego kelnera.- A potem przyjdzie z rachunkiem, po napiwek.

Herbata była bez zarzutu; bardzo dobrze potrafili zagotować wrzątek w tej galerii smaków festiwalu.

- Lata temu byłam tutaj trzy razy – wspominała na głos baba. - Trzy razy z tym samym człowiekiem. Za pierwszym razem w ogóle go nie zauważyłam, ale on mnie tak. Za drugim, patrzyłam już w niego jak w obraz wyśniony jedyny. Jako małżeństwo byliśmy tu raz trzeci, na świetnym obiedzie, pstrąg, lin i takie tam. Mój boże, jak wszystko się spłaszczyło...

Z rachunkiem zjawił się drugi kelner.

- A gdzie tamten? - zapytał dziad.
- Dostał telefon z miasta, że musi wyjść w natychmiastowej sprawie.

- W jakiej sprawie?! - natarła baba.
- Państwo już będą wiedzieli – zdradził kelner i zamierzał się oddalić, ale baba zatrzymała go: - Dzięki za ostrzeżenie, to dla pana – wyjęła z kieszeni karakułów zmięty banknot i włożyła dwieście złotych do kelnerskiej ręki.

- Niestety, tu jest tylko jedno wyjście – zdążył jeszcze powiedzieć kelner zanim zniknął.

- Czas na nas, cokolwiek to znaczy – zdecydowała baba.

Zza jednego węgła „Feastivalu smaków", dawniej restauracja „Stylowa" wybiegł mały kelner wymachując odpustową sprężynówką, a zza drugiego wychynął miejscowy osiłek postury wkurzonego grizli. Tak więc, stojąc przy motorku, dziad i baba byli zablokowani z wszystkich stron.

- Wyskakują z siana! Dają plecak, ale już! - wrzeszczał kelner, wciąż w tej samej bezosobowej formie charakteryzującej tępych.

- Daj małemu batem, ale fest – napastnicy usłyszeli głos baby. - A z niedźwiedziem się zobaczy, jak zostanie sam jeden.

Dziad wyrwał zza cholewy nahaja...

- Zaraz, zaraz... to pani?!... - niedźwiedź obiegł motorek i stanął przed kelnerem: - Oszukałeś mnie!
- O co ci chodzi?! W ich plecaku jest sama forsa, może i milion!
- Oszukałeś mnie! - grizli wyrżnął kelnera w podbródek. - Nie powiedziałeś czyja to forsa – mówił do nieprzytomnego już ciała leżącego na podjeździe, a potem zwrócił się do nich: - Mnie tu w ogóle nie było, nic nie widziałem, nie słyszałem nic, znikam, nie ma mnie tu...

- Jednak jesteś, w jakiejś sprawie, która w dodatku nas dotyczy. Wolę nie myśleć, co by było, gdyby zamiast mnie, trafił by się wam ktoś pomniejszy – powiedziała baba. - Daj mu raz, zdrowo, na okrętkę!

Powietrze rozszczepił świst nahaja zakręcającego się na szyi niedźwiedzia, a zaraz bat szarpnął, okręcił poderwane ciało w poziomym piruecie i rozległ się szurgot ciężaru padającego na płytki chodnikowe. Dziad pochylił się nad leżącym, stuknął jego głową o chodnik, apotem obydwu oprychom wyjął z kieszeni telefony. Baba rzuciła każdemu jakiś zmięty banknot z kieszeni.

- To chyba nie był najszczęśliwszy dzień w ich życiu?...– spojrzała na dziada. - Na wstawienie zębów nie wystarczy, ale zawsze coś.

Dziad wcisnął bat za cholewę i poprawił brodę, której bok trochę się odkleił.

- Pomyśleć, że tylko chciałam zjeść obiad... - westchnęła baba. - W miejscu, z którego mam dobre wspomnienia. Nie ma już tego miejsca.


CDN