(...) Straciła głos, więc o śpiewaniu nie było mowy. Straciła większość znajomych na rzecz ich rozmnażania – samych siebie lub pieniędzy. Idąc ulicą Vegas, która kiedyś musiała być pustynią, a teraz była odwrotnością pustyni, była najbardziej spójnym elementem krajobrazu, jaki można sobie wyobrazić.

Nieliczne przyjaciółki robiły ambitne plany, nie znajdując czasu na nic ani nikogo, kto nie był aktualnie ambitny. Jo nigdy nie była ambitna, ponieważ mama od wczesnego dzieciństwa powtarzała jej, że należy porównywać się z tymi, którzy mają gorzej. Czyniąc więc takie porównania, nie potrafiła nigdy tak naprawdę do końca się załamać i nawet idąc samotnie i bez pieniędzy ulicą porównywała się raczej do osoby, która na ulicy bez pieniędzy leży, ewentualnie jedzie na wózku inwalidzkim. Przeżywając różne przygody, kończące się fiaskiem, Jo wyobraża sobie jeszcze gorsze fiasko i od razu robiło się jej lepiej.

Jo w barze, który kiedyś musiał być pustynią, wśród nielicznych przyjaciółek, które chwilowo oderwały się od ambitnych planów. Nigdy nie siada z brzegu, ponieważ takie położenie implikuje możliwość, że dosiądzie się jakiś psychopata, będzie czegoś chciał, będzie udawał, że wszystko wie o Jo, bawili się razem w piaskownicy i doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jakie ma problemy. Nasłuchuje więc, a nawet gdyby nie nasłuchiwała, usłyszałaby bez trudu mówiące dużymi literami nastolatki, względnie wczesne dwudziestolatki. Wyglądają, jakby nie mogły być już bardziej fajne w najbardziej telewizyjnym tego słowa znaczeniu. Wyglądają, jakby przyszły prosto z castingu do programu kolacyjno-śniadaniowego, gdzie pokazują, jak stylowo zamienić sukienkę z cekinów na pidżamkę z organicznej bawełny. Rano mogłyby reklamować płatki śniadaniowe, a po 22 drink rozluźniający pochwę. Używają dużo słów, których Jo nie potrafi używać. Mówią do siebie per „dziwko" zamiennie z „kotku". Jo zastanawia się, czy to naprawdę dzieje się naprawdę.

Żadna z przyjaciółek nie pyta jej ani o przeszłość, ani o przyszłość i to jest wygodne. Przeszłość zresztą sama pcha jej się w pole widzenia, bo oto widzi byłego narzeczonego z jego najwyraźniej nie-byłą narzeczoną. To nie jest kraj dla wrażliwych kobiet.

Jo zastanawia się czy pomyśleć tekst w stylu cosmodziewczyny: „pogorszył ci się gust", czy pogrążyć się w dyskretnej melancholii, przez chwilę udając, że jest tą, która ma najgorzej na świecie i żadne dziecko z Somalii nie jest w stanie stanąć w szranki z jej nieszczęściem. Postanawia przyjąć postawę pomiędzy i nie myśleć w ogóle o tym, co widzi. Były narzeczony jest w końcu byłym narzeczonym na jej własne życzenie i nic jej do jego wypaczonych wyborów.

Maciej Rybiński (1945 - 2009), Człowiek-Ryba, dla którego felietonów kupowało się gazety. Nakładem Wydawnictwa M ukazała się książka Ryba Ludojad z wyborem publicystyki Macieja Rybińskiego. Oto nasz krótki wybór tekstów Ryby Klick!!!

Brak jakichkolwiek śladów zamachu nie dowodzi braku zamachu, dowodzi perfekcyjności zamachu. Z takim podejściem nie wygrasz nigdy.

Nie ma co ukrywać, że - jakkolwiek to brzmi - jestem

szczęściarzem, bo nie tylko pochodzę z miasta

w którym urodził się Adam Małysz, ale mam kuzyna

Adama Pilcha, który zginął w katastrofie smoleńskiej.

Bo z tego, co widzę, wielu kolegów literatów, mniejsza

o nazwiska, dałoby niejedno, żeby w tej katastrofie zginął

im a to szwagier, a to żona, jakiś sąsiad przynajmniej.

Stąd kult katastrofy, bicie (bardzo pogańskie, choć

niby katolicy to czynią) pokłonów katastrofie, dawanie

jej nominacji na przeżycie pokoleniowe, na początek

jak nie nowej ery, to nowej historii Polski.

Głosi pan profetycznie, że to się nigdy nie skończy.

Z każdym rokiem rzecz będzie gęstnieć mitycznie i nabierając

zupełnie obłąkańczych mocy. Znaczne obszary genetycznej

polskiej antyrosyjskości będą na niej

wzrastać, owocować i czerpać życiodajne soki. I bez

względu na to, co powiedzą spece od katastrof, pozostanie

ona katastrofą tajemniczą, dziwną i straszną.

Głód apokalipsy mało kiedy maleje. I nie ma ludzkiej

siły, żeby to naprostować. Szkoda wdawać się

w polemiki. Brak jakichkolwiek śladów zamachu nie

dowodzi braku zamachu, dowodzi perfekcyjności