19 marca 2024, wtorek
Gostyńska 36 komentarzy: 0

Pierwszy dzień lata



Powiedziałaś, że chcesz mieć staw w ogrodzie, takie swoje małe jeziorko z lilią wodną i dzikim karpiem. Wziąłem z szopy łopatę i poszedłem kopać staw dla ciebie.


W południe przyniosłaś mi obiad. W jednym garnku była ulubiona szczawiowa z jajkiem a w drugim kartofle, panierowany boczek i młoda kapusta. Zjadłem obiad i wylizałem garnki. Powiedziałaś, że nie lubisz kiedy wylizuję garnki, więc obiecałem że nie będę tego robił.

Oczyściłem łopatę z gliny, do której się dokopałem, i wskoczyłem do rowu kopać dalej. Ukazała się pierwsza woda. Była brzydka i mulista.

Wtedy przyjechałaś naszym autem i powiedziałaś, że staw który kopię, jest niedobry i lepiej kupmy sobie lepszy w sklepie. Oczyściłem łopatę, wrzuciłem ją do bagażnika i pojechaliśmy do miasta.

Długo szukaliśmy sklepu, w którym sprzedają gotowe stawy. W końcu go znaleźliśmy. Był świetnie zaopatrzony. Mieli stawy angielskie, francuskie, japońskie, chińskie, egzotyczne, morskie i krajowe. Niemieckich nie mieli, bo się skończyły, a nowa dostawa miała być dopiero za tydzień. Ale i tak byłaś zachwycona, więc ja też podziwiałem wszystko jak urzeczony. Woda w stawach nie była brzydka i mulista jak w moim dole, była krystaliczna i miała świeży lazurowy odcień.

Nie mogłaś się zdecydować, który staw kupić, więc zaproponowałem żebyśmy wzięli po kawałku z każdego, bo sprzedawali nie tylko w całości, ale cięli też na trójkąty jak tort. Wybrałaś ćwiartkę stawu z lilią i dzikim karpiem, a sprzedawca dorzucił do niej bociana gratis, wzięłaś też spory klin francuski z żabą i ślimakiem, jeszcze większy klin z bambusem i małą pandą, bo lubisz misie.

Kazałaś dorzucić klin ze skałą morską i jaszczurką, a sprzedawca zapytał czy ma być legwan czy raczej waran. Wybrałaś jedną jaszczurkę i uśmiechnęłaś się do sprzedawcy, więc natychmiast drugą dorzucił gratis. Zastanowiłem się czy nie strzelić tego lizusa w pysk, ale postanowiłem to odłożyć na później.

Wybrałaś jeszcze do całości klin z małą dżonką i zasuszonym Chińczykiem sternikiem, a lizusowaty sprzedawca z miejsca wystartował z propozycją dorzucenia orientalnej parasolki dla ciebie, która ochroni takie zjawiskowe wdzięki przed słońcem. Przecierałem oczy ze zdumienia, kiedy spojrzałaś na niego zalotnie, uśmiechnęłaś i przyjęłaś ten gratis.

Rozgrzany sprzedawca zaoferował, że niezwłocznie zapakuje wszystkie twoje kawałki tortu i osobiście dostarczy gdzie tylko zechcesz, za darmo i z największą przyjemnością. Mówił do ciebie jakby mnie tu w ogóle nie było, a ty śmiałaś się jak wtedy, gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy. Tego już było za dużo. Strzeliłem lubieżnego drania w pysk.

Wpadła ochrona, ale nie chcieli się bić.

Wróciliśmy do domu bez zakupów. Chciałem sobie odgrzać kolację, ale nie było, więc zjadłem korniszona i popiłem kompotem z renklod. Rano wziąłem łopatę z szopy i poszedłem kopać staw dla ciebie. Woda nie była już taka mulista, im głębiej kopałem, tym napływała czystsza. Na pięciu metrach natrafiłem na krystaliczną. Powinna ci się spodobać.


Grafika: Andrzej Bobrowski

Łukasz Orbitowski komentarzy: 0

O dwóch głowach

Zawsze nosiłem głowę wysoko. Nawet w czasach, gdy byłem żałosnym głupcem. Miałem dziurawe spodnie, koszulkę, w której sam obciąłem ramiona, i dumę zamiast pieniędzy upchaną po kieszeniach. Jeśli ktoś przez większość swojego życia miał tylko dumę, niechętnie z niej rezygnuje. Gdy stracę wszystko, pozostanie właśnie ona.



Jestem człowiekiem, który najpierw działa, a potem myśli, i żywiołowo odpowiadam na wszystko, co uznam za atak. Nie myślę o tym, co mogę zyskać albo stracić. Nie mam prawa jazdy, domu i nie jeżdżę na wakacje, ale palenie za sobą mostów, tratowanie wrogów i strzelanie do cywili wychodzi mi doskonale. Nie umiem żyć inaczej, więc nigdy nie będę inaczej żył. Zdechnę pod płotem, ciesząc się, że nigdy nie schyliłem głowy.


Znam oczywiście takich, co głowę schylają, i zdarza mi się kłócić z nimi o tę postawę życiową. Nie rozumiem, jak można przyjąć niesprawiedliwą naganę albo nóż pod żebro. Zachęcam do unoszenia pięści i środkowego palca, choć przecież wiem, że każdy żyje nie tak, jak chce, lecz tak, jak potrafi.


Czasem zastanawiam się, co mi dała ta duma? A co zyskali ludzie pokorni? Ten spór – pomiędzy głową nisko, a głową wysoko – nigdy nie doczeka się rozstrzygnięcia. Każda strona coś przytuliła i doświadczyła jakiejś tam utraty. Liczy się coś innego.


Niezależnie od tego, czy nosimy głowę wysoko, czy też nisko, dupa pozostaje na tej samej wysokości i jest jebana w ten sam sposób.

Ilustracja: Dou- KATYA

Klick!!!

Ludwik Cichy komentarzy: 0

Poniedziałek

Obraz: Vicky Mount Art

Klick !!!

Większość z nas nawet nie ma w życiu okazji żeby coś powiedzieć od siebie, coś stworzyć swojego, dobrego albo zaledwie wyjątkowego. Większość nawet nie wie, że coś takiego można by zrobić czy powiedzieć; po prostu wychodzi codziennie do pracy rano, wraca wieczorem, pouprawia trochę jakieś życie towarzyskie czy małżeńskie w przerwach od roboty, a pewnego dnia umiera. I nawet nie ma pretensji, bo się nie wiedziało, że taka okazja powinna być, i taka szansa powinna w życiu każdego człowieka istnieć.

To, co się nie stało, mogłoby się równie dobrze i stać. I nic by się  takiego nie stało z tego powodu. Ale to się jednak nie stało, więc nie ma o czym mówić, jutro poniedziałek.

Fundacja Wspieram komentarzy: 0

Rok Josepha Conrada

Dorota Masłowska komentarzy: 0

Życie rozgrywa się gdzie indziej (rozmowa)

 21 maja 2017 roku

Ja też mam tendencję do izolowania się itakiego myślenia, że jak pójdę do teatru, to to będzie bardziej twórcze niż oglądanie „Kuchennych rewolucji”. Tymczasem ta kultura nie najlepsza jest często bardziej wielomówna i witalna niż ta najlepsza. Obieg kultury wysokiej jest zamknięty, bawimy się w swoim kółeczku, wymieniając hermetyczne treści, a życie rozgrywa się gdzie indziej.

Ja nie mam telewizora, ale TVP oglądałam kiedyś w hotelu – i miałam wrażenie, że to wniknięcie do jakiejś alternatywnej rzeczywistości. Ksiądz oprowadzał reporterkę po mieszkaniu, gdzie Jan Paweł II „wzrastał w mądrości” i wszystko było odwrotnie niż w zwykłej nienarodowej telewizji, gdzie ma być szybko i kolorowo, i dużo dżingli. Reportaż toczył się w tempie refleksyjnym, kolory były jesienne, jakby panował tam rok 1987. Na drugim biegunie jest TVN, który pokazuje Polskę, której też nie ma – zoperowanych plastycznie ludzi, fluorescencyjne kolory i moc atrakcji.

Facebook chyba wielu ludziom daje poczucie obywatelskiego spełnienia: pisanie obwieszczeń i przeklejanie memów wystarczy do poczucia, że „walczę, nie zgadzam się”. Niesamowite jest też to, że w tym szale wycinania i wklejania, takich powielań i rozmnożeń, kompletnie gdzieś zaginęła instytucja prawdy i instytucja faktów. Gazeta „Fakt” będzie musiała zaraz zmienić nazwę na „Parafakt”.

Cała rozmowa: Sobolewska – Masłowska, Klick!!!