Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.

Spada jabłko z drzewa na drogę i doznaje potwornych obrażeń.
Ostatkiem sił stacza się z jezdni do przydrożnego rowu, gdzie dogorywuje wprawdzie w męczarniach, ale poza zasięgiem wzroku ludzkich drapieżników uzbrojonych w apetyt aż po zęby.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
Starając się nie następować na kreski i krzyżyki chodnika, jeden pijak wraca właśnie z wódki, a drugi akurat idzie się dopiero upić. Spotykają się przy śmietniku na osiedlu.

- O! Romek cześć, nie miałbyś czasem oddać moje 40 groszy?
- Już dawno ci chciałem, ale coś cię nie było...

Taką, ciekawie zapowiadającą się rozmowę przerywa rumor w śmietniku.
Trzy czarne wrony przeszukują kosze w poszukiwaniu skarbów, a tu podkrada się do nich bure kocisko. W gruncie rzeczy nie lubi wroniny kocisko; mysinę ponad wszystko przedkłada, zwłaszcza schab mysi i móżdżek. Po co się zatem zakrada? O! Odfruwają już wrony spłoszone głosami się do śmietnika zbliżającymi. Co powodowało kotem, że mu się zachciało nieulubione wrony podchodzić, nie dowiemy się, bo powody zostały przez odfrunięcie zniknięte.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
W przydrożnym rowie, w alei jabłoni wiodącej do stolicy powiatu rozpala się już prawdziwa wojna o ranne jabłko. Pierwszy odkrywa je szczep wyjątkowo agresywnych drożdżaków, a zaraz potem zwiadowcy grzybów pleśniowych, ostatnie dołączają bakterie gnilne. I teraz te milionowe oddziały mikrobów ścierają się ze sobą w morderczych zapasach o krwawiący słodkawym sokiem wielki skarb.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
Zasypia pijak umordowany rutyną codziennego staczania się, gdy drugi pijak zasiada dopiero w kompani rozpoczynającej taniec. Jeden jest już po wszystkim, a drugi ma wszystko przed sobą, a jutro będzie odwrotnie, a pojutrze jeszcze odwrotniej, aż się pomyli, bo przecież jeden i drugi są zawsze po i zawsze przed. Tymczasem w rowie, obok śmietnika przy drodze, maleje i gaśnie jabłko pożerane żywcem; zaczyna być po, coraz bardziej, nieodwracalnie.


Rysunek: Andrzej Bobrowski

Ludziom często mylą się rzeczy, które zrobili, z tymi, które chcieliby zrobić, ale niezależnie od tego i tak zawsze coś robią.

Roman Grobelny pracował w wodociągach, pracuje w wodociągach i marzy o tym, żeby doczekać emerytury w wodociągach. Ot, życie Romana.

Ktoś rozdepnął ropuchę na pasach dla pieszych. Rozdepnął niechcący, lecz ona pękła, jakby to zrobił specjalnie.

- Mogła nie widzieć różnicy, panie Darku, ropuchy nie są rozgarnięte.

A niedaleko, w krzakach przy chodniku, po którym spieszą mieszkańcy w ostatnich przedwieczornych sprawach, leży już Adziu Dziamski. Nie pełny życia, ale żywy wciąż. Nie martwmy się jednak, wkrótce przetrzeźwieje, wstanie, rozprostuje odzież i sobie pójdzie. Rano śladu po nim nie będzie.

Córka Adzia Dziamskiego, Patrycja, umówiła się z kolegą na randkę, a on jej zaproponował wyjazd do teatru.

- Znowu do tego teatru?... Już raz byłam, w szóstej klasie. A wy nie byliście ze szkołą w teatrze? - Patrycja jest trochę rozczarowana opóźnieniem chłopaka, co dopiero z nią chce teatr odkrywać. Liczyła na wyższy poziom, naprawdę oczekiwała czegoś więcej.

Rysunek: Andrzej Bobrowski

Romantyczna chwila

Po kinie, gdzie wyświetlali dokument przyrodniczy, przez Canyon

                                                                                                           [Road

wchodzimy do centrum handlowego, pełnego galerii i drogich

                                                                                                          [butikow,

gdzie w letnie wieczory pachną sztuczne pomarańcze,

a gładkie cegły murów świecą w ciemności jak ciało.

To dopiero nasza druga randka, siadamy na ławce,

trzymamy się za ręce, nie patrząc na siebie,

a gdybym był pingwinem, przechyliłbym się w tej chwili

i czule zwymiotował mojej ukochanej prosto w usta,

a gdybym był pawiem, naprężyłbym mięśnie pośladków,

żeby stanął mi wachlarz z piór, barwny jak cinema city.

A gdyby ona była samicą patyczaka, zapewne

wbiłaby mi leciutko podskórne żądło w szyję

i wstrzyknęła dawkę hormonów na uspokojenie,

żeby przyczepić mi do piersi torbę z jajeczkami,

a gdybym ja był młodym szympansem, odłamałbym gałąź

z pobliskiego drzewa i roztrzaskał szyby wszystkim jubilerom.

A gdyby ona była ropuchą mauretańską, swoim imponującym

językiem trzykroć obwiązałaby mi udo

i czule trzepnęła mną o powierzchnię naszej sadzawki,

ja zaś dobrze bym wiedział, że jej uczucie jest prawdziwe.

Ale na razie siedzimy chwilę i milczymy, wreszcie ona mówi,

ze w porównaniu z zachowaniami żółwia czy iguany

samce ludzkie są całkiem przekonujące w wyrażaniu uczuć.

A ja odpowiadam, że doprawdy nie potrafimy docenić,

jak w istocie delikatne są samice krokodyli.

Wtedy ona sugeruje, że pora już iść

na jakieś lody w rożkach i je zjeść.

Lyn Hejinian, z tomu Hard Rain 2005, przekład Marcin Szuster, za Literatura na świecie nr 11-12/2010

rysunek: Anna Cięciel

Nie wszystkie dzieci mają zabawki, ale wszystkie lubią się bawić. Dorośli też lubią się zabawić, najchętniej przy wódce. Jeden pan nie pije już dosyć długi czas, i jeżeli się teraz nie napije, to ten czas stanie się jeszcze dłuższy. Oj, nie jest on z tych, co odkładają ważne rzeczy na jutro albo na poniedziałek; on wie, że tak mało się dzieje właśnie dlatego, że za dużo wszyscy odkładają na jutro, a przecież każdy zasługuje na wszystko, zaraz i natychmiast.

Mówią, że przez alkohol można stracić wszystko. Ale nie trzeba od razu wierzyć w to co mówią, bo nie każdy może stracić wszystko przez alkohol, bo na przykład nie ma nic do stracenia i nigdy niczego takiego nie miał. Trzeba się naprawdę ciężko nacharować najpierw, żeby móc stracić wszystko przez alkohol.

- Można pić, panie Darku, bo wódka jest dla ludzi przecież. Tylko trzeba pić na zdrowie i koniecznie dobrze się wyspać. Nie ma nic gorszego jak się nie wyspać: człowiek staje się niecierpliwy dla innych, opryskliwy, niewyrozumiały i niedobry, po prostu wstrętny. Ludzi stresowuje obcowanie z osobą niewyspaną.

Słońce znów zajdzie wieczorem, jutro ten dzień będzie już tylko dniem minionym. Wspomnieniem, w którym wystąpimy w roli głównej, albo jako tło. Można to wziąć pod uwagę przy rannym myciu zębów. O ile ma się jeszcze zęby.

Rysunek: Andrzej Bobrowski

Impreza po wernisażu, znam 2 osoby na 30. Ktoś akurat przegląda moją książkę i jakaś dziewczyna mówi:

- Czytałam to. Przeczytałam 10 stron, ale więcej nie mogłam.
- Ale co, nic tam nie wydało ci się zabawne? - pyta tę dziewczynę Sławomir Shuty, bo akurat też stoi obok.
- Nie, raczej irytujące - odpowiada ona i pyta mnie - A ty czytałaś?
- Właściwie to ja ją napisałam - stwierdzam nieśmiało.
- Aha - mówi ona. (chwila ciszy)

Najdłużej filety z kurczaka utrzymują świeżość w samym kurczaku, najlepiej żywym; nieporównanie dłużej niż w naczyniach kamiennych czy w nowoczesnych plastikach.

Pies, który ma robaki, potrafi tak samo zuchwale szczekać, jak pies, który nie ma robaków. Każde stworzenie boskie chce żyć, i człowiek też.

Rano Lecha zabrało pogotowie, ale zaraz po południu już go oddało.

- Może nie przypasował lekarzowi z chorobą? Nie każdemu doktorowi od razu tak choroba podejdzie, że się na niej pozna.
- Wytrzeźwiał skurczybyk i tyle.

Rysunek Andrzeja Bobrowskiego

Przygotowuję nowy zbiorek opowiadań. Na razie idzie bardzo źle. Nie mam nawet tytułu.

Problem w tym, że te opowiadania muszą jakoś powstać. Nie wezmą się z mgły ani spadku temperatur. Muszę je nastukać, narypać, naklecić. Pomysłów nie brakuje, w gruncie rzeczy mogę brodzić w pomysłach. Gdyby pomysł był wartością literacką, laureatów Nike miałbym trzech tylko w swoim bloku.

Trzeba bardzo uważać, żeby o wsi pisać z godnością i z przecinkami, by nie być posądzonym o brak inteligencji. Zamiast skupiać się na psach przykutych łańcuchami do budy i tłukących łapą w pustą michę, lepiej dać wyraz wyrobieniu estetycznemu i wybrać przyjemny motyw – nikt nie ma obowiązku pisać wszystkiego co wie; tego się przecież od piasarza dzisiaj nie wymaga; pisarz powiniem pisać zwłaszcza o tym, czego nie wie; wtedy napisze coś od siebie, da autorską interpretację, a nie tylko prosty opis pozbawiony formy, czyli własnego sposobu opowiadania historii.

A na wsi, jak na wsi – siedzą sobie i kartofle jedzą. Gorące, uparowane, w skórach, palce lizać. Olejem lnianym okraszają i szczyptę soli dają, ale nie za dużo; wiadomo – sól bardzo niedobra, a cukier bardzo dobry, tylko że nie z kartoflami a do herbatki. Czasami zawieje, a czasami to tak, że ho, ho! Chociaż przeważnie to nie wieje. A wieczorem słońce zajdzie na zachodzie, ale rano znów wstanie, tylko że na wschodzie. I Nowy Rok się zaczął, więc zaraz święto Trzech Króli, dni coraz dłuższe i cieplejsze coraz, bo miłe słońce przyświeca szczodrzej, w takiej promocji, że nie trzeba za to nic płacić, po prostu za darmo. I dla młodych i starych dla. A będzie jeszcze lepiej bo przyjdzie Wielkanoc i z całego świata przylecą do wsi bociany, i będą tu dochodziły do siebie po tułaczce u obcych, aż staną się dorodne jak gęsi tutejsze, tłuste.

Darzy się na wsi tak, że kury tutejsze większe od koguta. Bo wychodzą na spacer po wolnym wybiegu dietę urozmaicać, indywidualne upodobania smakowe realizować. Gdy kura taka dziobnie dżdżownicę wystającą z ziemi bogatej i pociągnie gwałtownie za głowę lub tyłek, to nie da rady jej połknąć - taka dorodna - tylko w połowie urwie, a reszta robala do ziemi się schowa i zaraz mu urwana głowa albo tyłek odrośnie. A jak się dżdżownica pomyli i zamiast tyłka głowę odbuduje, to będzie miała dwie głowy. Dużo się myli i ma dwie głowy na wsi.

Czasem pada, ale po deszczu Pan Jezus zaraz rozpina nad wsią kolorową tęczę. I znów żyje się szczęśliwie i dostatek taki, że po ulicy spacerują surowe kurczaki i nikt za nimi z maczetą nie gania. O, tutaj nie ma głodu. A latem... Latem słońce będzie świecić aż do nocy i będą ludzie korzystać za darmo. Żyje ich tu akurat tylu, że każdy w ciągu życia jest w stanie poznać wszystkich pozostałych i gdy nadejdzie pora, może powiedzieć ze spokojem: Oto kres, poznałem już wszystkich na świecie.


Rysunek: Andrzej Bobrowski