Wyglądam na starą kobietę, którą jestem. I to wiedząc, że starość jest wstydem, upośledzeniem, że starość dyskwalifikuje. I właśnie zachowanie pozorów, włosy w porządku i mimo wszystko ,,zrobiona" twarz, poprawność w ubiorze - to jest gorzej, to czyni rzecz bardziej widoczną.
To już.

Zofia Nałkowska, fragment "Dzienników 1945 -48", Czytelnik 2000

(...)
Polanica, 1 IX 1946

Wyglądam na starą kobietę, którą jestem. I to wiedząc, że starość jest wstydem, upośledzeniem, że starość dyskwalifikuje. I właśnie zachowanie pozorów, włosy w porządku i mimo wszystko ,,zrobiona" twarz, poprawność w ubiorze - to jest gorzej, to czyni rzecz bardziej widoczną.
To już. (...)

Polanica, 15 IX 1946

(...) Doświadczyłam młodości, z całą o niej wiedzą. Mówiłam: pamiętaj, że jesteś młoda. I jeszcze mając lat piętnaście, powtarzałam: pamiętaj, że za drugie tyle będziesz jeszcze młoda.

Teraz w tym samym uważnym skupieniu doświadczam starości. Wiem, wszystko wiem. Jak zawsze dawniej: widzę siebie z zewnątrz, oglądam się dokładnie oczyma ludzi. To widzenie jest nieżyczliwe. Ale byłoby gorzej, gdyby było współczujące.

W mej starości jestem waleczna, jestem mężna. Nie popuszczam sobie cugli. Nawet teraz, w chorobie - dokładam starań, aby być gładka, czysta, wyświeżona. Moj maquillage nie jest przesadny, ale nie pokazuję się ludziom nigdy w stanie nature. Maquillage nie aktorski, nawet nie dyplomatyczny. Daje się dostrzec, oczywiście, ale jest powściągliwy. W ubraniu jednak przed jego wygodą idzie estetyka, linia, wlaściwość. Oczywiście nie jestem pewna, czy oględziny z zewnatrz kwitują te zabiegi.

Natomiast nie doznałam, jak należy, wieku dojrzałego: spokoju, osiągnięcia, utwierdzenia się w swej jakości. Pisząc - byłam zawsze niezadowolona swą teraźniejszością, zbierałam się do następnej książki jak do skoku. Żyjąc - węszyłam w sobie starość, nie mając jeszcze lat trzydziestu. Nie miałam wieku dojrzałego, jak święty Augustyn - teraźniejszości.

Teraz: czy doświadczyłam szczęścia? Chyba tak. Przelotnie - w paroksyzmach każdej nowej miłości, zanim zaczęła mię dręczyć. Początek Gorzechowskiego - olśnienie jego obcą jakością. Także czas, gdy myślałam, że kocha mię Szalit. A nawet może: gdy jego kochałam. Później już nic. Chyba same zaczątki Bogusława, owo ,,dotrzymanie obietnicy" przez muzykę.

To w miłości. Ale trwałe stany szczęścia były gdzie indziej. Mama, Górki, powroty do domu. Straszliwa za tym tęsknota jest istotą starości. Tylko za tym szczęściem, nie za miłością.

Jeszcze szczęście w twórczości. Niekiedy pomyślne ataki megalomanii w czasie pisania. Jednak - dobrze zważywszy - źródłem szczęścia była tylko twórczość cudza. Doznawana jak umocnienie w "swoim", jako potwierdzenie.

Polanica, 17 IX 1946

(...) Zauważyłam wśród sióstr, częściowo jeszcze niemieckich, i między oczekującymi ożywione szepty. Okazuje się, że trafiłam na powrót znakomitości, profesora i Niemca, dotychczas właściciela tego sanatorium i tego uzdrowiska, doktora Schlechta, którego naprzód wydalono, a obecnie ułaskawiono. Lat siedemdziesiąt, wspaniała postawa, piękna głowa, niewątpliwie Ktoś. Wchodzę z nim w nieprzeniknioną ciemność, on to bowiem ma prześwietlić mi serce i wyświetlić los. Myślę przy tych obrzędach, że to jest Niemiec, myślę o Spannerze i dwóch niemieckich doktorach, opisanych w pierwszym ,,Medalionie". Korzystam z jego grzecznej staranności, myślę o ich zbrodniach, ich nauce, ich dzisiejszym losie. Trudno mi wytrzymać. (...)

Polanica, 22 IX 1946

Taka scena w poczekalni tego miłego M., ginekologa, przesiedlonego tu, jak się okazuje, spod Lwowa. Czekają pacjenci, jeden po drugim przenikają tam powoli. I nagle wchodzi ten wysoki, stary cudzoziemiec, znakomitość i profesor. Ma interes jakiś do młodego polskicgo ginekologa, ktory objął po nim władzę nad uzdrowiskiem.

Siada grzecznie, jak inni, czeka. Na stoliku, na jakiejś półeczce książki i gazety leżą dość bezładnie. Pokój jest ciasny, prócz oczekujących jakieś dwie osoby tu urzędują, wszystko dość prowizoryczne. Znakomitość przebiera między gazetami, coś sobie z tego wybiera, co mu dogadza, bo czyta.

Okazuje się, że będzie przyjęty poza kolejką, widocznie jako kolega. Bo wstaje i wchodzi do gabinetu lekarza. Po jego wyjściu przesiadam się na jego miejsce, bliżej drzwi. Także przerzucam gazety. I znajduję, co czytał. Między polskimi pismami leży parę numerow ,,Amtliche Kurliste Herzbad Reinerz", ten czytany jest z maja 1941 r. Oto, co zajęło pięknego, starego pana, wspaniałego specjalistę od serca, doktora Schlechta! Przeglądał sobie listę swych gości sprzed lat, swych kuracjuszy i pacjentów, którzy dla brzmienia jego nazwiska zwozili tu złoto z całej Europy. I coś sobie myślał czytając. (...)

Krynica, 10 VII 1947

Ktoregoś z tych dni podszedł podczas obiadu do naszego stołu w restauracji Domu Zdrojowego samotny pies o ujmującej kudłatej twarzyczce i dał mi do zrozumienia, że chętnie zje trochę mojego mięsa. Gdy wzajemne porozumienie nastąpiło, zbliżył się do nas jego pan i gdy witał się ze mną, okazało się, że jest to pan Eile, pamiętny mi sprzed wojny dowcipny ilustrator ,,Wiadomości Literackich", obecnie redaktor popularnego ,,Przekroju", magazynu o 250 000 egzemplarzy tirage'u. Od razu przystąpił do rzeczy. Że dwukrotnie już zwracał się do mnie z prośą o współpracownictwo, że dotąd mnie nie ma między współpracownikami, że mówił z Gałczyńskim, że chciałby coś stałego. Usposobiona dobrze tym psim wstępem, na ogół też lepiej się czująca, doznałam jakby natchnienia i spytałam: ,,A nie chciałby pan drukować na przykład nowej serii »Charakterów«?". Chciałby. (...) Faktem jest, że osobiście psu temu zawdzięczam zwrot w mym życiu, przerwanie niemożności pisania i zwłaszcza druku.

(...)

Zofia Nałkowska „Dzienniki 1945 - 48", Czytelnik 2000

HUSARIA
Pańskie Chałupy - 2017/18, strona 39

Ludzie prości trzymają psy przykute łańcuchami do budy. Ale nie dlatego, że są takie cenne, i boją się, żeby nikt im ich nie ukradł; po prostu dziadowie trzymali psy na łańcuchu, więc i oni przykuwają łańcuchem do budy. Wszyscy ludzie prości trzymają psy na łańcuchu, ale nie wszyscy ludzie prości są tacy sami: jedni głosują na taką partię, a inni na przeciwną. Jednak niezależnie od tego która partia wygra, ludzie prości dalej będą trzymać psy na łańcuchu. Świnie zaś, zamykają w chlewie, żeby stały w gnoju na betonie.

- Ale też wtedy szczury nie obżerają im ogonów, bo szczur nie wytrzyma takiego fetoru jak świnia.
- Ty też trzymasz świnie na betonie w gnoju?

- Ja nie! Ja lubię świeże powietrze, takie więcej czyste żeby było.

Bibliotekarka, która pilnuje książek w bibliotece mówi, że na hodowlę świń powinny mieć pozwolenie wyłącznie starsze panie, które mają już czas, wyczycie i zrozumienie dla każdego żywego stworzenia. Pod żadym pozorem i za żadne skarby nie powinno się pozwalać prostym, okrutnym chłopom hodować świń. Ci powinni żyć z ogrodowizny, a hektarowi z okopowych i zbóż.

Jedna pani nastawia na telefonie budzik co pół godziny, bo lubi kiedy telefon do niej dzwoni, a gdy jest w towarzystwie, to odbiera i gada do kawałka plastiku, jakby po drugiej stronie co najmniej burmistrz w sprawie państwowej zagadywał, a może i Deniro najnowszymi dyrdymałami z Hollywood dowcipkował. I wielu zazdrości tej pani, że takie ma branie.

- Wulgarne!
- Ale i taka jest prawda, że nikt nie przepada za tą bidulą, taka jest przemądrzała odrażająco, że ciężko za nią przepadać, to chociaż sobie sama do siebie zadzwoni, pogada, poopowiada i od razu wie, co tam nowego w świecie słychać.

Jeden pan jest tak dobrze wytrenowany do bycia lubianym, że nigdy nie mówi tego co myśli, ale to, co ludzie chcą usłyszeć. I zawsze ma coś do powiedzenia. Dusza towarzystwa po prostu. I nikt nie posądza go o bezmyślność, chociaż nigdy nie mówi co myśli.

Mówią, że sikorka potrafi zjeść tyle, ile sama waży, ale jeśli tobie to się nie udaje, to się nie przejmuj; obyśmy tylko takie problemy mieli. Pchła jest taka zdolna, że skoczy sto razy dalej, niż sama mierzy; są tacy, którym to daje do myślenia, ale jeżeli tobie nie udaje się wpaść w zachwyt nad tym, czy tamtym, nie przejmuj się, tylu ludziom nic się dzisiaj nie udaje.

Rysunek: Andrzej Bobrowski

Trwało to lata - Mariusz Wilczyński skończył swojego Zabija i teraz film trafia do kin. Obejrzyj zajawkę:

Dekadę temu ludzie mieli zupełnie inne problemy






- O czym czytasz?

- Że gepard pędzi 100 na godzinę, dogania impalę, podcina jej nogi, zarywają w ziemię, chmura pyłu opada i gepard się do niej zabiera. Taki obiad, jak nigdy nic, 100 na godzinę, bęc o ziemię i nic mu się nie stało.

- Co to jest impalę? – zapaliła swoją nocną lampkę i rozpoczęła kremowanie szyi przed snem.

- Taka murzyńska sarenka.

- Jaka? – zakręciła słoiczek z kremem vichy sięgnęła po inny słoiczek.

- Taka nie za duża, w sam raz.

- Może by nam takie coś pasowało do ogrodu? – odkręciła drugi słoiczek. – Może byśmy sobie kupili? Jak to wygląda?

- Brązowe, z białym brzuchem chyba.

- A, to nie, za dużo by było brązu. Jak się nazywają te brązowe, co już mamy?

- Daniele.

- No daniele, nie ma co za dużo w jednym kolorze. Coś żółte by się przydało.

- Papugi?

- Nie chcę papugi, tylko by srały na kwiatki, a co jeszcze piszą w gazetach?

- Tak tylko przeglądam, żeby oczy zmęczyć przed snem…

- Dobrze ci w okularach, wiesz?...

- Uhm.

- Może bym sobie też kupiła – odkręciła trzeci słoiczek z kremem – co myślisz?

- Po co ci?

- Czy ja wiem, coś bym sobie kupiła.

- To sobie kup, po to są pieniądze, żeby kupowały dla ciebie co chcesz – przewrócił kartkę.

- Ale co?

- Co chcesz.

- Nie wiem co bym miała chcieć, ciebie się pytam… No popatrz, nie zakręciłam słoiczka i teraz nie wiem która nakrętka jest do którego kremu. Kurde, powinni to jakoś zaznaczać! A nie tak, że teraz nie wiem co zrobić…

Trzymała w dłoni otwarty słoik i patrzyła na dwie leżące nakrętki, nie mogąc się zdecydować, którą wybrać.

- Spróbuj niebieską.

- Obydwie są niebieskie, kurde! Powinni zrobić tak, że do niebieskiego kremu jest niebieska, a do różowego różowa, a do białego biała, kurde, a nie, że wszystkie kremy co kupuję są niebieskie.

- Pokaż – odłożył gazetę i ponad jej brzuchem sięgnął po najbliższą nakrętkę – spróbuj tą.

- No, ta pasuje – zakręciła słoiczek i sięgnęła po kolejny. – Ale i tak powinni coś z tymi cholernymi kremami zrobić, a nie tak byle jak, że się potem kobieta musi męczyć niepotrzebnie i denerwować przed snem. A skąd wiedziałeś, że to ta?

- Nie wiedziałem; wszystkie są takie same i pasują.

- Takie same? To może oni tam do środka to samo wkładają i tylko zmieniają napisy na etykietkach? Nie… no chyba nie – odpowiedziała sama sobie. – Ale i tak ten świat jest taki okropny.

rysunek: Andrzej Bobrowski

Ta niezwykła historia pochodzi z zaproszenia Kasi na jej najnowszy koncert Między Nami:




Dawno temu, w innym czasie, był sobie mały, szary smok.
Był o wiele mniejszy od swoich rówieśników, bo w pewnym momencie przestał rosnąć.
Szukał dla siebie rozwiązania, przemierzając lasy i oceany, aż pewnego razu trafił na górę, którą zamieszkiwał Wielki Smok. Słynął on ze swych złotych łusek oraz swej mądrości, przeżył bowiem tysiące lat i widział wszystko. Choć swą potęgą budził on ogromy respekt, Mały Smok podszedł do niego i opowiedział mu o swoim problemie.

-Odpowiedź jest prosta- odparł Wielki Smok- Musisz udać się do Między Nami.
-Między Nami? Co to za nieznana kraina?

-Między Nami to miejsce, w którym rozgrywa się wszystko.
Między Nami to między tobą i nią, ale też tobą i mną oraz wszystkimi innymi- tymi na zewnątrz oraz tymi w twojej głowie.
To przestrzeń między tobą, a tym, jak dla ciebie wygląda uśmiech, smutek, wiewiórka czy wzburzone morze. Między tobą a tym co myślisz o swojej dawnej szkole, mamie, śpiącym kocie czy o sobie samym. Miejsce między twoim „tak mi się nie chce'', a ''ale powinienem".
Między Nami to także zlęknione: „Tylko nie mów nikomu". To sekretny szept: „tak się wstydzę", nieśmiała prośba: „tylko mnie nie oceniaj". To strach przed odrzuceniem i wdzięczność za obecność. To szelmowski uśmiech i mrugnięcie okiem, to lekki żart, o którym się zaraz zapomina.

Po tych słowach Mały Smok podziękował i udał się w podróż do krainy Między Nami. Wędrował, zostawał, latał i doświadczał, spisując od czasu do czasu swoje przeżycia na białych pergaminach. Po latach niezliczonych przygód szedł brzegiem jeziora. Tafla była gładka, zapraszająca. Smok spojrzał w nią i zobaczył swoje odbicie. Aż mu dech zaparło!
Przed sobą nie zobaczył Małego Smoka. Oto przed nim stała ogromna, fioletowa postać.
Przed nim stał Wielki Smok.

Kiedy władza inspiruje i wspiera taką ciemnotę, idiotyzm i zabobon, współkreuje tę zbiorową fantasmagorię na temat osób LGBT+ — mieszającą homoseksualizm z pedofilią, a edukację seksualną z nauką masturbacji (cokolwiek to jest), i wszyscy musimy w tym żyć, i być tego świadkami, i właściwie nie mamy jak zareagować, bo nie ma rozsądnej i godnej polemiki z takimi kocopołami — to wszyscy też jesteśmy tym upokorzeni. Wszystkim nam odbiera się godność wpuszczaniem do życia publicznego takich bzdur.

JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU (27)

Jest rok temu, stoję w kolejce w TKMaxxie. Nagle brutalnie zaczynają się przez nią przepychać młodzi mężczyźni; ni to biznesmeni, ni to sportowcy, ni to gwałciciele. To osobniki rasy sopockiej deptakowej, idą wprost do kasy z charakterystyczną pewnością siebie, bez minoderii „och, jaka jestem nieśmiała, że ci ludzie stoją tu przede mną!”, taranując nas, pizdy ściskające w spoconej łapce skarpetki (ich cena 24,99, nasza cena 19.99!), które w zabudowanym jeżdżą nie więcej niż 150/h, a mefedron brali ostatni raz nigdy. Bardzo głośna rozmowa mężczyzn składa się głównie ze słów „mocnych”, „wulgarnych”, tzw. „męskich”; wszyscy chłoniemy potulnie ich męskość z oczami wpitymi nieruchomo w kiście majtek, żelek i biskwitów ostatniej przedkasowej szansy. Oni zaś zdają się cieszyć z tego drylu, z karności, z jaką kolejka rozstępuje się, usuwa im z drogi; oczy zaś odwracają się onieśmielone, oślepione ich toksycznym blaskiem, szczypiące od czarnego CK (byle tylko nie usłyszeć „coś nie tak, cwelu?”).

... a nawet dwóch.

Niedawno odbyły się wybory prezydenckie, które rozłupały kraj dokładnie pół na pół. Tymczasem gromada dzieci, zgodnie podchodzi bociana, który zabłąkał się nad stawem w miejskim parku i usiłuje trafić go kamieniami. Ptak odlatuje nie dając się trafić, dzieci są rozczarowane postawą bociana. A w środku miasta robotnicy bez entuzjazmu zrywają chodnik na ulicy, ryją w niej koparką, przewracają drzewa, żeby przerobić zapowiadane szumnie środki unijne. Obok, przepływa w czarnej karocy zaprzężonej w 340 koni czystej, niemieckiej rasy BMW żona nowego burmistrza. A wydawało się, że jest skłonna zestarzeć się bez większych ambicji w tym miasteczku. Starzec Kaczyński przemawia w swojej telewizji do swojego narodu. Wszystkie telewizje natychmiast tłumaczą, co chciał powiedzieć, mówiąc to, co chciał. Strużka wody skapuje z pyska psu, który właśnie przestał pić.
- Nie musisz od razu wierzyć we wszystko, co mówią - mówię do psa - bo i ja nie we wszystko to wierzę.
Pies ziewa i zasypia na ławce w ogrodzie. Też kładę się spać.

Rano dzień przywraca rzeczom kształty, które wieczorem zeżarła noc. Na ulicy pojawia się urzędnik służbowy. Skoncentrowany na misji, ostentacyjnie nie pozdrawia nikogo. Na swojej ptasiej głowie nosi okulary, które trzymają się tak pewnie, jakby były częścią twarzy. Mam wrażenie, że jest podobny do kogoś, lub nawet jest tą osobą, do której jest podobny. W każdym razie, psu nie chce się nawet na niego szczekać, więc pewnie to jednak on.
- Dzień dobry – mówię jak zwykle, a on jak zawsze nie odpowiada, co przesądza, że nie jest osobą podobną do niego, ale nim samym, w dodatku we własnej osobie. Podległe mu służby ratunkowe w bezrefleksyjnym zapamiętaniu testują w poszukiwaniu pandemicznego wirusa, bez którego ten świat nie potrafi już istnieć. Im więcej testują, tym wirusa mniej, więc żeby był na potrzebnym poziomie, muszą testować coraz więcej i więcej. Pies przebiega przez poranną kałużę. Świeci słońce, więc kiedy wracamy, kałuża już wysycha i odsłania psi ślad odciśnięty w błocie. Pies zatrzymuje się nad nim, obwąchuje, merda ogonem, bardzo mu się podoba ten ślad. Wszystko o czym myśli, to jak by tu zabrać go ze sobą do domu.

Dzisiaj znów urodziło się więcej ludzi niż umarło: na świat przyszły 224 tysiące, a zeszły z niego 94 tysiące. Czy nowourodzeni nie będą przeklinać, palić, nie będą pić, tylko od razu zaczną się kulturalnie starzeć? W kadym razie podczas tej pandemii liczba mieszkańców bardzo wzrasta.

Dużo zamaskowanych chodzi po ulicach. Właściwie wszyscy - bez oblicza, pozbawieni urody, charakteru, zdyscypliniowani. Nie wiem co pisać; sytuacja nie jest do pozazdroszczenia.

Przychodzi mi do głowy myśl. Zaraz wychodzi. Wcale jej nie zatrzymywałem.

Przez przejście dla pieszych sunie pijak. Dochodzi do krawężnika, wysuwa jedną nogę do przodu i nie wie co począć z drugą. Trwa to jakiś czas; w końcu podejmuje decyzję – przewraca się.

Może i nie warto tego zapisywać, bo tu nie dzieje się nic porywającego, ale przecież autentyczne życie to nic nadzwyczajnie błyskotliwego, więc trzeba je dostrzec takim jakim jest, w całej codzienności.

Ludzie dalej wierzą, że kto czyta książki, to rośnie mu inteligencja. Mimo, że 40 procent nie rozumie tego co czyta, a może waśnie dlatego.

Nie wiem jak jeszcze bardziej mogę zostać w domu - robię to już na najwyższych obrotach, ekstremalnie, najlepiej jak umiem, a mimo to dręczy mnie świadomość, że nie wykorzystuję wszystkich możliwości. Muszę spróbować docisnąć pedał, wyeliminować wszystkie luki w pozostawaniu. Na pewno znajdę coś do dopchania kolanem.

Wysyłam psa na spacer. - Pójdziesz Topolową, skręcisz w Łąkową i już będziesz nad rzeką, wykąp się na plaży i wracaj pędem. Z nikim nie dyskutuj, na zaczepki nie odpowiadaj – instruuję. - Masz być z powrotem za pół godziny.

Puszczam go za bramą i patrzę jak gna i skręca w Łąkową. Bramę zamykam gdy znika. W ogrodzie randkują kosy, defekują dzikie gołębie, jakiś mały ptaszek, chyba rudzik, wibruje głośniej niż skowronek na łące. Tak cholernie mnie to rozprasza w skupianiu się w ćwiczeniu doskonałości pozostawania w domu, że rozważam zrobienie procy. Na razie odkładam na jutro to barbarzyskie rozwiązanie. Za dużo rzeczy odkładm na jutro.

O jedenastej trzydzieści wychodzę przed bramę z przekonaniem, że pies nie dotrzyma półgodzinnego terminu, ale on tam już jest, oczekujący, cały mokry, wykąpany w rzece. - No, no... - chwalę, głaszczę, drapię za uchem, przytulam i tak dalej...

PS.

Pijak nie leży już na przejściu na pieszych. Pewnie wstał zdziwiony, odnajdując siebie w publicznym miejscu, pozbierał postać w całość, wyprostował na niej odzież, wybrał kierunek i wyszedł z pola widzenia.

Przy mojej bramie zatrzymuje się Tomek, ma niewielki pakunek w ręce i jakąś sprawę najwyraźniej, bo poróbuje otworzyć wrota. Zanim zacznie kopać, wolę zagadać przez otwarte okno.

- Co tam, Tomek?
- A, bo hrabini kazała dać to pana psu – podnosi pakunek.

Wychodzę, otwieram bramę.
- Pani Wrotycz-Nawłociowa powiedziała, że pies ma przegryźć wołowiną, żeby mu to ucho policjanta nie stanęło na żołądku – Tomek wręcza mi pakunek.
- O czym ty do mnie rozmawisz Tomek?! Jakie ucho?

- Pan nic nie wie?... Na Łąkowej policyjni dupnęli młodego Bulińskiego, jak wyszedł z domu na spacer ze synkiem we wózku. Najpierw go złoili pałami, a jak już zaczęli z nim gadać na leżąco przy pomocy paralizatora to nadleciał pana pies - jak kara boska nadleciał, żeby mnie pokręciło jak kłamię. Przeskoczył nad oficermi i trochę nim zakołysało, bo jednemu urwał ucho i pogalopował przez łąki nad rzekę. A oni za nim, we dwa radiowozy, po łące kurwa, psa chcieli autami zaaresztować. I wtedy my cap! Bulińskiego z asfaltu i wózek za bramę hrabini Nawłociowej, i już nam mogli naskoczyć panowie oficerowie. Przyjechało jeszcze tych suk ze trzy na syrenie, ale pies już dawno spłynął rzeką do śluzy i pewnie wrócił na skróty Torową, co?
- Pies jest cały czas w domu – kłamię. - Chodź tu – wołam i pies podbiega merdając ogonem wciąż ociekającym wodą. - Widzisz?

- Niech lepiej go pan wytrze, bo wcale nie jest tak ciepło i się jeszcze przeziębi, a szkoda by było.
- Wiesz co Tomek? Daj tę cholerną wołowinę i zakończmy to nieporozumienie, a hrabini Wrotycz-Nałowciowej powiedz, że wiem o co jej chodzi, ale nic z tego – ja psa mojego na wybory prezydenckie nie wystawię. Sobie szukajcie kandyadta, mnie psa szkoda na takie coś, jasne?!

- Jasne, że jasne. Ale co dał popalić, to dał. Pewnie ma pod sto kilo, nie?
- Jakie sto?! Niecałe 64, kurwa!

- Też myślałem, że musi mieć więcej niż 50, bo jak w locie urwał gnojowi ucho, to tylko nim trochę zakołysało.
- Zapomnij Tomek, a za wołowinę podziękuj; w tym domu się nie przelewa. A! Masz tu ćmika na drogę – częstuję fajką i sięgam po zapalniczkę.

- Dzięki, panie Darku, już mnie nie ma i nigdy tu nie było – Tomek zatyka papierosa za uchem i wychodzi z pola widzenia.

Zamykam bramę, na klucz, na zasuwę i skobel w betonie.

- No, no, i to wszystko zdążyłaś w pół godziny?... - głaszczę psa, który jest suką cane corso italiano i ma na imię Bozia, ale wołam na nią Paszcza, żeby nie ranić wierzących patriotów, a pies to rozumie, akceptuje i wybacza.

Daję psu wołowinę od hrabini, ale mam świadomość, że tę noc spędzimy z uchem policjanta w domu, w brzuchu Paszczy śpiącej jak niewiniatko na posłaniu w pobliżu mojego łóżka. W dodatku jest pełnia. Makabra. Czy oni nie potrafią wybrać tego nowego - starego prezydenta mniej strasznie?

Ta myśl, co mi przyszła do głowy i zaraz wyszła, bo wcale jej nie zatrzymywałem... otóż ta myśl była taka, że ofiarami śmiertelnymi tego Koronusa są zawsze schorowani seniorzy-emeryci – z małymi wyjątkami tylko potwierdzającymi tę regułę – co rozwiązuje napęczniałe problemy ministra od emerytur i ministra od państwowej służby zdrowia, nie tylko w tym kraju.

Zapowiada się kolejny dzień, dobry do poudawania beztroskiego, szczęśliwego życia. W telewizji zapowiadają deszcze. Będzie padało na policjantów i na ich ofiray, po równo. Chciaż na policjantów spadnie mniej wody, bo ofiar jest więcej.