Rysunek: Andrzej Bobrowski


Kanarek

Krople opadały jeszcze ze starego dębu na równinie, gdy tęcza postawiła na nim swoją soczystą stopę.

Drugą oparła na sośnie, obok której stała jeszcze jedna sosna.

Trzecia sosna była najwyższa i wystawała z łukowatej tęczowej nogawki.

Rosło tu jeszcze więcej sosen, bo tęcza stanęła okrakiem pomiędzy wielkim, samotnym dębem na równinie, a sosnowym lasem, ciągnącym się aż do jeziora.

Trzy łabędzie poderwały się z wody i przelatywały pod łukiem z kolorów, by dołączyć do stada pasącego się na równinie. Leciały tak nisko, że gdyby akurat przechodził tędy prezes, mógłby podrzucić do góry parasol i zawiesić go na białym wieszaku z pomarańczową końcówką.

Ale prezes był wieziony limuzyną z szoferem. Auto sunęło po moście nad rzeczką wypływającą z jeziora. Szofer widział i tęczę i łabędzie, a prezes nie, bo wpatrywał się w kanarka w klatce.

Kupił go dla córeczki na roczek i teraz zastanawiał się, czy dobrze dobrał kolor ptaka do pokoju dziecka. Kanarek nic nie widział, bo okna przy tylnym siedzeniu były przyciemnione, a kanarki lubią słońce – gdy nie świeci, to zamykają oczy i czekają na jutro.

Dużo słońca jest na Jamajce, ale wyspę opanowały kolibry i kanarków nie wpuszczają.

Ale to nie te piękne ptaszki o sercu bijącym 2000 razy na minutę noszą sandałki z opony; takie sandałki noszą wyłącznie tamtejsi ludzie, którzy są szczęśliwi, bo żyją w ciepłym klimacie i nie mają odcisków od odśnieżania.

Na Jamajce też grają w piłkę. Najbardziej znanym graczem był Bob Marley, który grał także na gitarze Gibson, zrobionej dla niego przez nieulubionych Amerykanów. Za to śpiewał dla nich chętnie po amerykańsku za dolary, za które kupował marihuanę. Dla siebie, kolegów i dla najbliższych.

Ponieważ śpiewał bardzo dużo, mógł kupować bardzo dużo marihuany dla szerokiego grona, aż w końcu wszyscy na Jamajce uzależnili się od szczęścia marihuany i byli bardzo szczęśliwi. Kobiety też starały się wyglądać jak wszyscy weseli ludzie na Jamajce.

Ponieważ rabarbar jest praktycznie za darmo, Bob Marley nie mógł go kupować za dolary i się od niego uzależnić.

Nie można się uzależnić od czegoś co jest bezwartościowe, do czego nie da się tęsknić ani o tym marzyć. W literaturze nie znajduje się ani jedna wzmianka o uzależnieniu od rabarbaru.

W książce, którą czytała żona prezesa w oczekiwaniu na męża, też nie było ani słowa o rabarbarze. Książka była o Majach. Wynikało z niej, że Majowie zajmowali się głównie obcinaniem głów, w dni świąteczne wyrywali serce. W wolnym czasie pracowali nad rozwojem techniki rycia w kamieniu, przez co uwiecznili swoje upodobania dla potomności.

W kraju Majów nie latały kolibry - bo jak wiadomo kolibry upodobały sobie Jamajkę - ani kanarki.

Kanarek dla córki prezesa został schwytany w swoim kanaryjskim kraju przez szóste dziecko bezdomnego i wymieniony na haczyk do łowienia rzeczy praktycznych, czyli ryb.

Ale nie karpi wigilijnych, bo karpie żyją w jeziorze, obok którego sunęła limuzyna z prezesem.

Te karpie – a i płocie, szczupaki oraz troć – nieświadome zaszczytu doznanego z powodu przejazdu prezesa po okolicy, zajmowały się tym co zwykle, czyli pływaniem z miejsca na miejsce.

Ptaki także zajmują się przenoszeniem z miejsca na miejsce. Na przykład łabędzie, które wystartowały z jeziora, teraz lądowały w innym miejscu, wśród stada pasącego się na równinie.

Widać je z daleka, ale one też widzą z daleka, więc gdy zbliży się lis, one go zobaczą i szybko przeniosą się nad jezioro. Tęczy już wtedy nie będzie.

Ale dla prezesa nie będzie to miało żadnego znaczenia – córce spodoba się kanarek, ale żonie nie spodoba się jego kolor – musi szybko załatwić ekipę malarzy i dekoratorów w celu błyskawicznej zmiany barw dziecięcego pokoju. Tak, żeby zadowolić i córkę i żonę.

Dla szczęśliwości rodziny prezes – jak wszyscy - jest gotów na wszystko.


Rysunek: Andrzej Bobrowski

I
kawałek
tej
książki, malutki:

Studium przypadku

w '94 czołgamy się pod meblami. znajdujemy

ząb i karteczkę (autor nieznany). napisano:

zaczekaj na mnie, wrócę później i wszystko

ci wyjaśnię. to tyle, jeśli chodzi o '94.

w '97 nadal jesteśmy zajęci sobą.

przychodzi pierwsze umieranie. na pytanie

o życie wieczne matka odpowiada: pobaw się

matchboxem. pamiętam, bo mieliśmy z bratem

tylko jednego matchboxa. w '99 przenoszę

skrzynki z butelkami. za odłożone kupuję

pierwszą w życiu nokię. od niedawna drży

mi ręka. w sierpniu 2013 zaczyna mi się ruszać

ząb. kilka tygodni później przychodzi

sms z nieznanego numeru: przepraszam,

że tyle to trwało, będę za chwilę. gdybym był

Wszyscy są zszokowani, że jakaś pani z Tefałenu nie wiedziała kto to. Ja absolutnie nie - wydarzenie to jest logiczną konsekwencją stanu kultury w państwie rządzonym przez Dyzmów i produkującym masowo niedouków udających inteligentów, w tym magistrów, abiturientów etc.

Konia z rzędem temu, kto zauważy jakiegoś polityka w filharmonii, na festiwalu (wyjąwszy żenujace ustawki w rodzaju Przystanku Woodstock), w klubie jazzowym, rockowym, galerii sztuki. Proszę zauważyć, że np. żaden skandal w Polsce nie miał za scenerię takich miejsc, natomiast działy się takowe na ulicy, w knajpie, przed knajpą, w burdelu. Dlaczego? Ano dlatego. Statystyka nie kłamie - to jest właśnie środowisko naturalne naszej "elity" politycznej, jej nisza ekologiczna, a w niej ulubione pożywienie: dziwki, żarcie, gorzała.

Owszem, przychodzi jeden moment, kiedy cała ta banda neandertalów budzi się i ze skacowanych gąb wyrzuca przed kamerami: kultura, naród, tożsamość itd. - to wybory.

W tle wspierają ich wtedy z zawodowym uśmiechem celebryci - najlepiej aktorzy, bo tych ludek ciemny z facjat zna i się ucieszy, bo rozpozna: tu Kmicic, tam gospodyni domowa z serialu i szczęście pełne. Po wyborach - i po problemie z "tom całom kulturom"! Fonoteka  Polskich Nagrań do sprzedania? Sprzedać! Przy okazji Ziutek zarobi. Dziedzictwo narodowe? Jakie dziedzictwo? Kasa, Misiu - kasa!

Telewizja publiczna zgodnie z nazwą - jest publiczna: jak dom. Za pieniądze z chęcią zdejmie majtki i zrobi wszystko: w szczególności nie zrobi niczego, co groziłoby brakiem zarobku, bądź stratą kasy. Jako listek figowy marna i bezbudżetowa TVP Kultura, a reszta: goła. No i trwa masowy wychów bezmózgowej, bezkulturowej trzody. Do brania kredytów jest przystosowana - i to wystarczy.

czyli poety Czerskiego z Urzędem, w dodatku SKARBOWYM!

W autobusie pani lat 70 miała kota, a ja mam alergię, więc pokręciło mnie w nosie i kichnąłem. Pani lat 70 z wyraźnym oburzeniem:

- Co tak głośno?!
- Przepraszam.
- Co przepraszam?! Pan jest dzikus. Nie umie się zachować. Jak każdy warszawiak zresztą.

I tak patrzę smutno w podłogę, nic nie mówię, nie wiem, czy bardziej mnie ten dzikus zasmucił, czy ten warszawiak. Mija 5 minut, pani lat 70 się odwraca.

Jerzy Pilch
Bezpowrotnie utracona leworęczność
Wydawnictwo Literackie 1998

Rozdział pierwszy
o uleganiu narkotycznemu urokowi średeniego personelu medycznego.

Rękopis znaleziony na korytarzu szpitalnym

…w szpitalnej piżamie, w szpitalnym szlafroku

wędruję przez szpitalny korytarz.

Czarniawy kanalarz wyjątkowo nikczemnego

wzrostu śpi kamiennym snem na stojącym pod dyżurką

łóżku, lucyferycznie smolisty zarost, monarchicznie

zmierzwiona czupryna i imperialne zaniedbanie

cielesne pozwalają na domysł, iż być może

nie jest to zwykły szeregowy kanalarz, może to jest

ktoś znaczny, ktoś wysoko w kanalarskiej hierarchii

stojący, może nawet jest to — kto wie — sam

król kanalarzy. Dyszy ciężko, rzęzi w delirycznym

śnie niczym zarzynany bawół i akurat w chwili, gdy

mijam królewskie łoże, nad którym lśni neonowy

baldachim z krwawym napisem: ,,Punkt pielęgniarski",

akurat w chwili, gdy staję na palcach, gdy

stawiam jak najlżejsze kroki, by nie zakłócić pełnego

niepojętej grozy snu, on budzi się raptownie,

siada na łóżku i krzyczy boleśnie:

— Gdzie jest moja odzież? Gdzie jest moja odzież?

Ciąg dalszy Klick!!!

...zjawisko resentymentu. Jest to poniżanie wartości (czyli czegoś, co przeżywamy jako cenne). Ze względu na jej niedostępność. (...) Resentyment rodzi się w momencie upokorzenia własną niemocą. Bardzo chcę być bogaty, a nie jestem, poniżam więc bogactwo: „Wszyscy bogaci to złodzieje", - Te tanie spodnie są lepsze niż te drogie – powiada człowiek, którego nie stać na lepsze. Zupa w barze mlecznym (świeżutka!) lepsza niż homary w Bristolu.

Nie mam dobrego wykształcenia – poniżam „wykształciuchów", profesorów, „salony", koła akademickie uznaję za aberrację, profesorkowatość itp. Jestem w podeszłym wieku i nie umiem się z tym pogodzić – „młodość to głupota, naiwność i ślepota". Widzę obściskującą się na ławce parę – potępiam z całą surowością rozwiązłość młodzieży, ostatecznie, zauważa niemiecki filozof, zaspokajając w tej formie pruderii popęd seksualny. (...)

Wyjęte z artykułu „Nienawidzę, więc jestem" (Gazeta Wyborcza 11-12 czerwca 2011 rok), RECENZJA książki Maxa Schelera „Resentyment a moralności". Autorem jest Tadeusz Bartoś – filozof, profesor, prowadzący blog: www.tadeuszbartos.blog.onet.pl