Chociaż człowiek nie tylko z wyglądu samego się składa
to jednak zawsze jakoś wygląda
czy chce, czy nie.

Dzisiaj jedni kupią półtora kilograma truskawek, a inni kupią półtorej kilograma truskawek. Jednym i drugim truskawki równo i bardzo smakują.

Ilustracja: Dennis Wojtkiewicz

Do niedawna nie wiedziałem, jakiego koloru są moje oczy. Nie żebym specjalnie się im przyglądał. Raz wydawały się zielone, innym razem błękitne, to znów szare. Nie wiem, co wpisałem do dowodu osobistego, ale pamiętam, jak parę lat temu intensywnie zbliżałem się do pewnej dziewczyny. Siedzieliśmy w knajpie, widząc się po raz pierwszy, piliśmy nieprzyzwoite ilości piwa, a ja czułem, że rozpoczyna się coś, co będzie groźne, mocne, pięknie, skończy się źle, a być może mnie zgubi. Ta dziewczyna – też bardzo przejęta i przestraszona – przyglądała mi się, powtarzając, że nie może rozpoznać koloru moich oczu. Raz wydawał się jej taki, a raz znowu inny, a nasze twarze były coraz bliżej siebie.

Niedawno zupełnie inna dziewczyna rozstrzygnęła ten problem. Powiedziała, że kolor moich oczu zależy od nastroju. Stają się szare, gdy jestem smutny, i niebieskie, kiedy raczę poweseleć. Przyjąłem tę odpowiedź z rozbawieniem i kto wie, może nawet moje oczy zrobiły się niebieskie od tego niespodziewanego uśmiechu. W gruncie rzeczy, ta kwestia niewiele mnie obchodzi. Co mi z koloru oczu? Zrozumiałem za to coś innego.

Richard Brautigan, pisarz amerykański, popełnił samobójstwo w 49 roku życia. Napisał "Łowienie pstrągów w Ameryce" i parę jeszcze rzeczy - wśród nich "Upadek sombrera" - które nie odniosły już sukcesu, co może dziwić, bardzo.

Przeczytaj fragmenty, Klick!!!

Autorem nowego przekładu "Pinokia" jest Jarosław Mikołajewski
Ilustracje stworzył Roberto Innocenti - "New Yorker" uznał je za najpiękniejszą edycję na świecie.  Widać, przydaje się czasem na coś ten "New Yorker".  Oto kilka prac:


................................................................................................

Zawsze nosiłem głowę wysoko. Nawet w czasach, gdy byłem żałosnym głupcem. Miałem dziurawe spodnie, koszulkę, w której sam obciąłem ramiona, i dumę zamiast pieniędzy upchaną po kieszeniach. Jeśli ktoś przez większość swojego życia miał tylko dumę, niechętnie z niej rezygnuje. Gdy stracę wszystko, pozostanie właśnie ona.

Jestem człowiekiem, który najpierw działa, a potem myśli, i żywiołowo odpowiadam na wszystko, co uznam za atak. Nie myślę o tym, co mogę zyskać albo stracić. Nie mam prawa jazdy, domu i nie jeżdżę na wakacje, ale palenie za sobą mostów, tratowanie wrogów i strzelanie do cywili wychodzi mi doskonale. Nie umiem żyć inaczej, więc nigdy nie będę inaczej żył. Zdechnę pod płotem, ciesząc się, że nigdy nie schyliłem głowy.

Znam oczywiście takich, co głowę schylają, i zdarza mi się kłócić z nimi o tę postawę życiową. Nie rozumiem, jak można przyjąć niesprawiedliwą naganę albo nóż pod żebro. Zachęcam do unoszenia pięści i środkowego palca, choć przecież wiem, że każdy żyje nie tak, jak chce, lecz tak, jak potrafi.

Czasem zastanawiam się, co mi dała ta duma? A co zyskali ludzie pokorni? Ten spór – pomiędzy głową nisko, a głową wysoko – nigdy nie doczeka się rozstrzygnięcia. Każda strona coś przytuliła i doświadczyła jakiejś tam utraty. Liczy się coś innego.

 21 maja 2017 roku