Szybka baja (pod wpływem królika Michaela Sowy)
(22. sierpnia 2012)|
Królik
Trzypokoleniowe, bardzo wieloosobowe spotkanie rodzinne, z obowiązkową sielską atmosferą beztroski i bezpiecznymi rozmowami jak u terapeuty, powoli, ale nieuchronnie doprowadzało go do punktu, za którym jest szał. Zjadł jeszcze śledzia w czymś czerwono-ostro-piekącym (było 7 rodzajów śledzi, a każdy w czymś, i każdego - by skomplementować jak oczekiwały kolejne autorki – musiał najpierw zjeść) po czym wyobraził sobie, że jest królikiem, daleko stąd, na przykład w środku miasta.
Dla królika to bardzo niebezpieczne zajęcie, znaleźć się w środku wielkiego miasta. Zwłaszcza, gdy się tego nie spodziewa i nie jest na to w ogóle przygotowany, bo przecież wydaje mu się, że to nie dzieje się naprawdę, bo jakim cudem niby? W dodatku królik jest czerwony i ma na sobie kubrak dziadka, który włożono mu z powodu otwartego okna.
Postanowił wyglądać na kogoś, kto po prostu idzie sobie do punktu skreślić totka systemem albo chybił-trafił. Punkt był zamknięty. Chwilowo skończyły mu się pomysły. I gdy tak sobie stał…
- Królik! – … usłyszał znajomy dziecięcy głos. – Czerwony! I w płaszczu!
Poczuł jak łapa zaciska mu się na karku i unosi do góry.
– Fuj! Ale capi śledziami ta świnia! – już przypomniał sobie ten głos – należał do nieulubionego syna jego aktualnej kobiety i najbardziej rozwydrzonego gówniarza na jakiego natknął się w swoich pozamałżeńskich wyprawach.
- Zostaw! To może być chore! – wrzasnęła aktualna kobieta/matka.
- Zobacz mama jak jedzie rybą! – widział teraz z bliska znajomy nos i rozchylone usta z mistrzowską koronką na prawej górnej jedynce.
- Wywal to! Nie wiadomo kto się tym bawił. Chcesz się zarazić?!
- Okay! Zobaczymy czy króliki lądują na cztery łapy jak koty – poczuł że spada, a potem walnął o betonowy chodnik i zanim zdołał się pozbierać łapa znów uniosła go do góry.
- Wygląda jak żywy, ale nie widzę pilota, kluczyka też nie dali… – łapsko obmacywało go teraz - … coś tu się musi wciskać może…? - piekący ból palucha ładującego mu się w oko był nie do wytrzymania, naprężył się i zaczął drapać pazurami i gryźć rękę oprawcy.
Uścisk rozluźnił się, tym razem udało mu się opaść na cztery łapy, pognał przed siebie jak oszalały. Słyszał jeszcze oddalające się głosy:
- Ugryzł mnie! Ta świnia jedna! Zobacz mama!
- Mówiłam żebyś nie dotykał parcha! Szybko! Idziemy to przemyć. Na pewno był chory, od razu było widać jak śmierdzi, trzeba wiedzieć co dotykać, a co…
Nic więcej już nie usłyszał, bo pędząc szybko przekroczył granicę słyszalności, ale i tak przyspieszył i obejrzał się za siebie… Walnął z rozpędu w betonowy słup ogłoszeniowy z wielkimi plakatami o jutrzejszym występie światowego gitarzysty. Siła zderzenia ogłuszyła go.
- Możesz nie mieć głowy do takich spotkań – znajomy głos spowodował, że otworzył oczy. – Wciąż w tych rozjazdach, koncerty… a my tutaj… sam wiesz, jak to jest.
- Nie, nie – powiedział szczerze, co właśnie myślał.
- Może kieliszeczek pozwoli ci jakoś to przetrzymać, co my tutaj… - twarz teścia ładna jak sama bozia teraz, dalej zachęcała przepraszającym tonem.
- A wiesz, że chętnie…? – przystał szczerze.
- No, to zdrowie!
- Zdrowie! Wasze zdrowie – dołączył do toastu i uśmiechnął się do wszystkich najładniej jak potrafił.
Klick !!! do ilustracji
Malarstwo
Baja dla Piotra, co nie jest już małym chłopcem, więc przeważnie nie podoba mu się to, co podoba się wszystkim.
Ilustracja, Klick!!!
- Lisy są fajne. Wszystkie rude. A w mojej wsi ruda jestem tylko ja… - powiedziała Ivon.
- Znowu nie poszłaś do szkoły… - domyślił się lis.
- Nie lubię się uczyć tego co wszyscy – wytłumaczyła Ivon.
- Bo…?
- Nie chcę być taka jak oni.
- Bo…?
- Chciałabym być taka jak ty – powiedziała Ivon.
- Nawet ja sam nie chcę być taki jak ja – powiedział lis. – Lisy są niefajne.
Ivon oderwała wzrok od głębokiej panoramy skłaniającej do westchnień i spojrzała na siedzącego obok.
- Zapytaj pierwszej lepszej głupiej gęsi, a powie ci dlaczego lisy są niefajne – poradził lis, gdy wzrok napotkał wzrok.
- Gęsi nie są głupie; są fajne na swój sposób – powiedziała Ivon.
- Gęsi są smaczne, bardzo…
Rozległ się skrzek sokoła i przez chwilę oboje obserwowali jak ptak wznosi się coraz wyżej, a potem pikuje znienacka i znika gdzieś w dolinie.
- Nazrywałam trochę kwiatów dla ciebie, zobacz – powiedziała Ivon.
- Lubię kwiaty – lis z przyjemnością spojrzał na bukiet. – Są pożyteczne, dobrze mnie maskują gdy się skradam.
- Kwiaty są piękne przecież!
Przez chwilę milczeli. Ivon patrzyła na białe obłoki nad szczytami, a lis na zagajnik świerków, w którym coś się poruszyło.
- Hm… prawie nic o mnie nie wiesz – powiedział lis. – Jak można pragnąć być kimś, o kim nie wie się nic? - zapytał jeszcze a potem zerwał się i pokłusował w stronę świerków. Gdy był blisko, przywarł do ziemi i zaczął się skradać do tego, co się w nich ruszało, nieświadome bliskości lisa.
o języku. który to już raz
28 lipca 2012
[161] od dawna mnie to frapuje. zwykle przed pisaniem, zanim usiądę do tekstu i zacznę – jak to się mówi – przelewać na papier czy też – jak to się mówi jeszcze inaczej – męczyć bułę, mam w głowie gotowy tekst. jest czytelna myśl i wyważona linia narracji, melancholia jak w czeskim filmie swobodnie przeplata się ze śmiechem, nie ma pretensji ani napinki, jest uczciwy autor i mimo że ciągną go w bramę koledzy-dygresje, zapraszają do tańca koleżanki-woltyżerki, to idzie prościutko, prosto do pointy, która po cichu rozrywa czytelnikowi serce. takie teksty mam w głowie, karteczko papieru, zanim zacznę pisać. proste i uczciwe. a potem zwykle coś się dzieje.
od dawna mnie to frapuje, to moje własne wyobrażenie wyobrażenia czytelnika na mój temat i to, jak mocno sam siebie trzymam za gardło, żeby ci czegoś nie powiedzieć albo nie powiedzieć niedbale. to zmienia wszystko, kartko papieru, całą relację między nami. zamiast obracać kamień w przełyku, autor zaczyna się stroić, poprawia czuprynę, wchodzi w kalosze swojego o sobie mniemania, ależ to głupie. przeglądam stare wiersze i zdaje się, że nie powiedziałem choćby połowy tego, co zamierzałem, i nie wiem, po jaką cholerę mówię ci o tym teraz. być może po to, żeby się usprawiedliwić, samego siebie przed sobą rozgrzeszyć: zawsze miałem dobre intencje, fiszko, biała karteczko, i teraz, w czasach wojen, naporu, już tylko o tym myślę, jak daleko jesteśmy od siebie – ja, który piszę, i ty, która właśnie przeczytałaś.
jakobe.art.pl, Klick!!!
Czas na coś świeżego, w globaoczywistym kryzysie
Nie dotyczy Polski, rzecz jasna, bo każdy Polak ma opinię, a nawet jest specjalistą, co zna się na wszystkim
Lato
Wzorowe modne opowiadanie co myśli nie angażuje ani krępuje, a ma się poczucie obcowania z literą pisaną w sumie.
Rysunek: Gurbuz Dogan Eksioglu, Klick!!!
On już wyszedł a ona dopiero przyszła więc został bo nie musiał, a lubił jak nic nie trzeba. To ona też od razu została, bo poczuła że lubi a nawet więcej. Mam imię Arleta, powiedziała chociaż była Lucyna. Mówiłaś mi w styczniu już, przypomniał. Wciąż takich się dalej lubisz czepiać pierdół, uniosła się i brwi też uniosła więc wstał ale zaraz usiadł, bo lepiej było siedzieć w sumie.
Widziałam na jednej w grze takiej, jak facet się goli i w sumie nie wiem po co ci mówię. On nie odpowiedział chociaż z początku chciał ale się rozmyślił jednak.
A tym masz wciąż tak samo na imię, natarła znienacka. W sumie tak, usłyszał swoją odpowiedź, o ile mówisz do mnie a nie pod moim adresem jedynie. Dokładnie tak, odpowiedziała, ale nie chcę się angażować w twoją prywatność żeby być posądzona o takie coś zarozumiałe od razu albo rozdęte ego o.
Matka wie że ćpasz?, zainteresował się. A co masz? W sumie nic bo kartę od kasy przedłużam akurat. Ja kasę bym miała ale ty musisz skołować. A jak idę na tenis a może na basen oraz?, i w ogóle skąd masz tyle tych drobnych? Zarobiłam. Ciekawe jak? Ocieplenie zachodzi globalne to się perspektywy więcej ponarysowały trochę.
Coś bym w sumie wrąbał konkretnie, ujawnił. To chodź zadzwonimy na telefon. Ale spóźniony chyba już jestem właśnie sobie przypomniałem. Podkurwiasz teraz i to kompulsywnie już. Fajnie się z tobą tutaj tak teraz w sumie. Dokładnie tak, zdziwiła ją łatwość z jaką zgodziła się z tym odkryciem.
Za ścianą przy której siedzieli mewa chciała właśnie pogrzebać trochę w koszu dla diety wzbogacenia i urozmaicenia. Ale wystraszył ją warkot motolotni co na niej nadlatywał przezponad miastem bogaty weteryniarz, który dzisiaj akurat nie biegał regularnie do maratonu w zagranicznej stolicy co ma być dla lata uwieńczenia, tylko se dla zmiany obrazka przed oczami relaksowo lotnią zawarczał nieekologicznie. Więc odleciała i nie wzbogaciła ani nie urozmaiciła mewa nic. Za to kot w oknie piwnicznym pubu wygrzewając gnaty w słońcu odbił przezsennie po z myszy polędwicy podjedzeniu. Ogon zostawił sobie na później gorsze czasy.
Oni o tych fabułach siłowych nie wiedzieli, bo raz, była ściana, a w ogóle właśnie wyszli. Razem. Żeby coś wspólnie gdzieś albo kiedyś czy tam od razu i zaraz, bez specjalnego powodu i nie przymuszani przez nikogo.
Koniec
W tekście nie wykorzystano możliwości skorzystania z brzydkich wyrazów, ale ty możesz doskorzystać indywidualnie wyjątkowo i zgodnie z według potrzeb, by twórczo pouczestniczyć w interpretacji na miarę ego modnie swego rozdętego w autorskim liter układaniu.
