1. Dorota Masłowska "Kochanie, zabiłem nasze koty"

2. Salman Rushdie "Joseph Anton"

3. "John Lennon. Listy" w opracowaniu Huntera Daviesa

4. J.K. Rowling "The Casual Vacancy"

5. Patti Smith "Poniedziałkowe dzieci"

6. Michel Houellebecq, Bernard-Henri Lévy "Wrogowie publiczni"

7. Emmanuel Carrere "Limonow"

8. Susan Sontag "Odrodzona"

9. Orhan Pamuk "Pisarz naiwny i sentymentalny"

10. Czesław Miłosz "Góry Parnasu"

11. José Saramago "Podróż słonia"

12. John Irving "W jednej osobie"

13. Paul Celan "Wybór wierszy"

14. Alan Hollinghurst "Obce dziecko"

15. Joanna Bator "Ciemno, prawie noc"

16. Krzysztof Varga "Polska mistrzem Polski"

17. Bruce Chatwin "Anatomia niepokoju"

18. Sylwia Chutnik "Cwaniary"

19. Alice Munro "Za kogo ty się uważasz?"

20. Sławomir Shuty "Jaszczur"

W wywiadach muzyk staje po stronie młodych, załamując ręce nad tym, że młodzież musi pracować na kapitalistycznym Zachodzie na zmywakach, że dla młodzieży nie ma perspektyw, po czym nagrywa płytę z piosenkami o wojnie, honorze i Sztajnbach. Kukiz rozumie młodych ludzi mniej więcej tak samo, jak kumplujący się z Tomaszem Niecikiem i jeżdżący Ferrari Kuba Wojewódzki. Jego album jest równie istotny i aktualny, jak filmy Jerzego Hoffmana.

"Siła i honor" mogłaby być dołączona do biletu wstępu do jakiegoś regionalnego Muzeum Wojny albo do modelu czołgu do składania, jakie nieraz widuje się zakurzone w kioskowych witrynach. Może nie powinno się obrażać albumu tak na wskroś polskiego? Bo płyta Kukiza jest polska jak polskie są polskie drogi, bigos i schabowy. Właściwie to jest muzyczny bigos. Zaczyna się od śpiewu polskich ptaków i góralskiej piosnki "Tu moja góra". Przez moment jest ludycznie i bardzo w stylu Golec uOrkiestra. Po raz ostatni. Potem już rzeźnia. W utworze "Heil Sztajnbach" napisanej na prośbę Powiernictwa Polskiego Kukiz bełkocze: "Jesteś politykiem jak Adolf na fali. Marzysz o tym, by wołano Ci: Jeden naród, jedna ojczyzna, Polacy won. Chwała Sztajnbach". Muzycznie: dwa akordy darcie mordy. Kukiz chyba nie zna Prawa Godwina, według którego osoba, która porównuje kogoś do Hitlera kończy i przegrywa dyskusję.

Premiera płyty - 4 września.

W życiu by się tak nie poniżyłem żeby jakąś książkę przeczytać!


Ilustracja: Tomasz Bohajedyn
ciąg dalszy, Klick!!!  

................................................................................................

................................................................................................

rysunek: Andrzej Bobrowski


Rozmowa kolegów, w sumie

- Panie Marcinie, sorry, ale trochę musimy pana poprzesłuchiwać, rozumie pan...
- Nie, no jasne że rozumiem.

- I będziemy musieli pana trochę poaresztować, żeby pan nie zacierał śladów, nie mataczył...
- Jasna sprawa.

- To kiedy by tak pasowało?
- Po 28 sierpnia najlepiej, ok?

- Ok. Ale...
- Co ale?!

- No byśmy musieli zajechać tak przed 6. rano, żeby TVN miało njusa, wie pan...
- Nie, no ok, to się umawiamy na 28.

- A do firmy byśmy tak zajechali wcześniej, co?
- Do firmy tak, nie ma sprawy.

- Ale zostawi nam pan trochę skoroszytów z jakimiś papierami?
- Nie, no jasne, że zostawię, a nawet jakąś niespodziankę przygotuję.

- Liczę na pana, bo pasowałoby, jakby można było znowu przez miesiąc coś poczytać, poprzytaczać dla opinii obsłużenia.
- Będziecie zadowoleni, słowo.

- To dzięki, panie Marcinie, i 30. to już pan się nastawi na jakiś areszt trochę, ok.?
- A długo to potrwa?

- No, będziemy robili, co w naszej mocy, ale sam pan rozumie...
- Jasna sprawa.

- To co, stoi?
- Trudno, niech będzie, co ja tu mogę, jak trzeba tak.