UZURPACJA
Mięsożerna roślina
przeżarła się prosięciem
połykając je w całości
Nie była dość wielka

Jej kwiaty zaczęły kwiczeć
łodyga wybrzuszyła się
zakręcił się korzonek
w końcu pognała chrząkając

DEFINICJA
Pies
który zdycha
i wie
że zdycha
jak pies

i może powiedzieć
że wie
że zdycha
jak pies
jest człowiekiem


z tomu Warngedichte, przekład Jacek St. Buras
Na podstawie LITERATURY NA ŚWIECIE 12 (68), grudzień 1968

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.

Spada jabłko z drzewa na drogę i doznaje potwornych obrażeń.
Ostatkiem sił stacza się z jezdni do przydrożnego rowu, gdzie dogorywuje wprawdzie w męczarniach, ale poza zasięgiem wzroku ludzkich drapieżników uzbrojonych w apetyt aż po zęby.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
Starając się nie następować na kreski i krzyżyki chodnika, jeden pijak wraca właśnie z wódki, a drugi akurat idzie się dopiero upić. Spotykają się przy śmietniku na osiedlu.

- O! Romek cześć, nie miałbyś czasem oddać moje 40 groszy?
- Już dawno ci chciałem, ale coś cię nie było...

Taką, ciekawie zapowiadającą się rozmowę przerywa rumor w śmietniku.
Trzy czarne wrony przeszukują kosze w poszukiwaniu skarbów, a tu podkrada się do nich bure kocisko. W gruncie rzeczy nie lubi wroniny kocisko; mysinę ponad wszystko przedkłada, zwłaszcza schab mysi i móżdżek. Po co się zatem zakrada? O! Odfruwają już wrony spłoszone głosami się do śmietnika zbliżającymi. Co powodowało kotem, że mu się zachciało nieulubione wrony podchodzić, nie dowiemy się, bo powody zostały przez odfrunięcie zniknięte.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
W przydrożnym rowie, w alei jabłoni wiodącej do stolicy powiatu rozpala się już prawdziwa wojna o ranne jabłko. Pierwszy odkrywa je szczep wyjątkowo agresywnych drożdżaków, a zaraz potem zwiadowcy grzybów pleśniowych, ostatnie dołączają bakterie gnilne. I teraz te milionowe oddziały mikrobów ścierają się ze sobą w morderczych zapasach o krwawiący słodkawym sokiem wielki skarb.

Nudno jest strasznie, gdy jest strasznie i nudno.
Zasypia pijak umordowany rutyną codziennego staczania się, gdy drugi pijak zasiada dopiero w kompani rozpoczynającej taniec. Jeden jest już po wszystkim, a drugi ma wszystko przed sobą, a jutro będzie odwrotnie, a pojutrze jeszcze odwrotniej, aż się pomyli, bo przecież jeden i drugi są zawsze po i zawsze przed. Tymczasem w rowie, obok śmietnika przy drodze, maleje i gaśnie jabłko pożerane żywcem; zaczyna być po, coraz bardziej, nieodwracalnie.


Rysunek: Andrzej Bobrowski

Lis siada w cieniu czeremchy i drapie się tylną łapą po brzuchu. Potem za uchem, i znów po brzuchu. Kończą mu się pomysły, opada na trawę, otwiera pysk, wywiesza jęzor i ziaje. Jest 37 w cieniu. Przelatuje lelek kozodój i dopada ważkę już nieomal rozbijając się o słup trakcji kolejowej, ale się nie rozbija tylko zawraca i znika. Siwa czapla, po kolana w topniejącym bagnisku, co wczoraj było jeszcze stawem, namierza dzidą rybę, lecz nagle wykręca łeb, bo nasypem przelatuje z łomotem expres z gór do morza. Ryba korzysta z okazji, by ostatecznie dożyć w spokoju zaszczytów prababci.
Po sąsiedzku, za pierzeją z krzaków wikliny oddzielającą wysychający staw od reszty świata, kobieta mająca słabość do bycia lubianą, rozkłada kocyk.
- Jesteś moim ulubionym człowiekiem – mówi. Jej towarzysz nie wie, co z tym zrobić.
- Jesteś moim ulubionym człowiekiem – powtarza kobieta.
- Słyszę! - potwierdza poirytowany.
Z oddali narasta metaliczny łoskot; nadlatuje expres, tym razem z morza do gór. Ktoś wyrzuca przez okno gazetę; pęd uderza nią o słup, gazeta gubi wszystkie litery i przestaje być gazetą. Biała płachta papieru bezwładnie osuwa się po słupie w krzaki porastające nasyp.
- Kiedyś uważałeś, że jestem zabawna – odzywa się kobieta.
- Bo kiedyś byłaś.
Kobieta nie powie już nic.
Potem on zdejmuje buty, więc ona też zdejmuje.
Jest wciąż 37 w cieniu.

Rys. Andrzej Bobrowski

To, co się stało, mogłoby się równie dobrze i nie stać, i nic by się nie stało. Ale to się jednak stało.

Komar przyleciał ugryźć pewnego człowieka, nie wiedząc właściwie, kogo przyleciał ugryźć; komarowi było zupełnie obojętne kogo ugryzie. Ale temu człowiekowi nie było obojętne czy zostanie ugryziony czy nie.

Kiedy komar ugryzł tego człowieka, człowiek pacnął go, i było mu obojętne czy zabił komara, czy tylko odgonił. Ale komarowi nie było obojętne czy zostanie zabity czy tylko odgoniony. Było już jednak obojętne co myśli komar, bo człowiek go zabił.

PS

Świadkowie (kobieta i duży biały pies) na miejscu zdarzenia widzieli człowieka, który zabił, mimochodem, nie przerywając rozmowy ze swoim smartfonem. Co do komara, to z powodu zbyt wielkich obrażeń deformujących ciało denata, płci nie rozpoznano. Można jednak domniemywać, że komar był samicą, bo samce nie gryzą – tak obsesyjnie zajęte są samczymi sprawami, że zwyczajnie nie mają czasu na codzienne, banalne gryzienie człowieka. To całkowicie unieważnia człowieka i czyni go zupełnie obojętnym dla samca komara.

Człowiek z natury jest dobry. Dla samego siebie. I potrafi o sobie myśleć wyjątkowo, odświętnie i bez opamiętania, każdego dnia. Spośród wszystkich miliardów ludzi na świecie najbardziej lubi siebie. Kocha przyozdabiać się w krawaty, które nadają mu zwodniczy szacowny wygląd. I wtedy z wyglądu się składa i z wody, a nawet jak nie tylko z wyglądu samego, to zawsze jakoś przecież wygląda.

„(...) W powyższym fragmencie ukazane zostały zdarzenia dziejące się w czasie przeszłym. W tekście użyte zostały słowa skurwiel, jebać i chujoza, wulgarne mutacje określenia czynności seksualnych i wyrazu penis. Ta dosadność i wulgarność ma na celu do lektury zachęcenie osób, które nigdy by po tę lekturę inaczej nie sięgnęły, osób nieinteligentnych jak również nieletnich, wycieczek szkolnych a także osób niepiśmiennych. Ma to je rozweselić, ma to być bardzo śmieszne. Każdy w naszej piosence znajdzie coś dla siebie. Piosenka ta powstała za pieniądze z Unii Europejskiej. Ma na celu zwiększenie liczby głupców w społeczeństwie. Można ją przeczytać za pomocą liter zawartych w alfabecie. Wzory poszczególnych liter znajdziesz w internecie, www.czytajmiopowiadam.pl, lub zamówisz esemesem. Przestrzegamy przed prawdziwych liter podróbkami, te fałszywe znaki nie mają nic wspólnego z   prawdziwymi literami (...)"

Fragment Pawia Królowej, Doroty Masłowskiej, Biblioteka Twoich Myśli, Warszawa 2005

Czy naprawdę wywodzimy się z kultury łacińskiej i wszyscy pochodzimy od husarii?
Otóż nie wszyscy wywodzimy się z kultury łacińskiej, i nie pochodzimy w prostej linii od husarii.

Mówią, że pierwszy człowiek na świecie miał na imię Mieszko. I przyleciał z kosmosu na meteorycie zabić dinozaury, żeby powstała ewolucja. I zaraz z małpy zrobił się Pan Twardowski, co sprzedał duszę diabłu za koguta i odleciał na księżyc. Potem Święty Mikołaj Kopernik wstrzymał słońce i ruszył ziemię, ale rad – rada nie rada – musiała wymyślić kobieta Skłodowska, i wynaleziono kartofle oraz konia z wozem; tak powstał świat czyli Polska. A przy niej powyrastały stopniowo, w miarę zapotrzebowania: Ameryka, Londyn oraz francuskie winorośle, żeby Polacy mieli dokąd za chlebem jeździć, i powstały Niemcy, żeby produkować mercedesy dla Polaków, ale u nich recesja straszliwa, więc słabo produkują i nie wszyscy w Polsce jeszcze mercedesami jeżdżą. A zaraz potem ewolucja wyłoniła Chorwację, żeby Polacy mogli mieć dokąd pojechać się wykąpać. Pod pachami też.

- Myśli pan, że Bóg jest przeciwko nam?
- Bóg nigdy nie jest przeciwko nam; on zajmuje się swoimi sprawami.


Rysunek Andrzej Bobrowski

HUSARIA
Pańskie Chałupy - 2017/18, strona 48/49

Jedni wierzą w sanatoria, inni wolą w rutinoskorbin; trudno nie wierzyć w nic. W każdym razie, nie tak znowu rzadko ludzie na osiedlu uskarżają się na ból ciała. Jednych boli ten łeb, a drugich ta łeb; jedni i drudzy uskarżają się równie chętnie, przeważnie nie pytani. A pan Wechta ma najwięcej do powiedzenia, bo jego nie tylko łeb pobolewa, ale i rzepka w kolanie; wiadomo, rzepka największą trzeszczką w organizmie ludzkim, więc ma co boleć.

Człowiek powinien być zadowolony z siebie i szczęśliwy przez całe życie, jak chce Stworzyciel, inaczej obraża niebo.

- A czy papieżom rosną brody?
- Nie, bo je golą.

- Jeszcze nie widziałem papieża, żeby się golił.
- A ja papieża z brodą.

Ludziom często mylą się rzeczy, które zrobili, z tymi, które chcieliby zrobić, ale niezależnie od tego, co chcieliby w życiu robić, i tak zawsze coś robią.

Jeden kulturalny pan próbuje zrobić coś znaczącego. Przez cały czas nie robi nic innego, jak tylko próbuje coś zrobić. Chętnie zaprotestowałby przeciwko czemuś, albo zamanifestował za czymś na ulicy razem z innymi, ale zwykle jedynie ziewa. Jak wszyscy, głównie zajmuje się spędzaniem czasu.

Inny pan otworzył w powiecie szkołę ekstremalnego wypoczynku. Z początku miała nawet wzięcie. Kursanci wstawali coraz później, kładli się spać coraz wcześniej, spali coraz dłużej, wypoczynek rozciągnęli tak ekstremalnie, że nie mieli czasu na cokolwiek, a już na pracę zupełnie go nie starczało. Gdy skończyły im się pieniądze na opłacanie szkoły, przestali płacić czesne i szkoła musiała upaść.

A Roman Grobelny pracował w wodociągach, pracuje w wodociągach i marzy o tym, żeby doczekać emerytury w wodociągach. Ot, życie Romana.

Ktoś rozdepnął ropuchę na pasach dla pieszych. Rozdepnął niechcący, lecz ona pękła, jakby to zrobił specjalnie.

- Mogła nie widzieć różnicy, panie Darku, ropuchy nie są za rozgarnięte.
- I kto to mówi!

A niedaleko stąd, w krzakach przy chodniku, po którym spieszą mieszkańcy w w ostatnich przedwieczornych sprawach, leży już Adziu Dziamski. Nie pełny życia, ale żywy wciąż. Nie martwmy się jednak, wkrótce wstanie, rozprostuje odzież i sobie pójdzie. Rano śladu po nim nie będzie. Szesnaście lat temu Adziu dostał gitarę na urodziny, zagraniczną, czerwoną. Z początku grał na niej od rana do wieczora, jednak gitarzystą znanym nie został, bo jednego wieczora zabrakło mu drobnych, więc zastawił gitarę w lombardzie za grosze, a nigdy już nie uzbierał na jej odebranie.

Córka Adzia Dziamskiego, Patrycja, umówiła się z kolegą na randkę, a on jej zaproponował wyjazd do teatru.

- Znowu do tego teatru?... Już raz byłam, w szóstej klasie. A wy nie byliście ze szkołą w teatrze? - Patrycja jest trochę rozczarowana

opóźnieniem chłopaka, co dopiero z nią chce teatr odkrywać. Liczyła na wyższy poziom, naprawdę oczekiwała czegoś więcej.

Rysunek: Andrzej Bobrowski

NEWSWEEK POLSKA: Ponad 20 lat temu napisał pan wiersz „Przyszli żeby zobaczyć poetę", który wygląda jak komentarz najnowszej polskiej rzeczywistości:

widzę byle jakie działanie
przed byle jakim myśleniem
byle jaki Gustaw
przemienia się
w byle jakiego Konrada
byle jaki felietonista
w byle jakiego moralistę
słyszę
jak byle kto mówi byle co
do byle kogo
byle jakość ogarnia masy i elity
ale to dopiero początek.

wyszła i przeszła

wzór do naśladowania

Mariola weszła

usiadła wstała przeszła

wyszła

ja leżałem milczałem

nie wstałem

wysiadłem przysiadłem

byłem w dołku

Ola zajrzała

ale nie weszła nie wyszła

choć przyszła

spuściła wodę

z różowej muszli

morza czerwonego

martwego perła

czarna

Jola-Mariola znów

weszła miała oczy

zarosłe rzęsą długą

jak monolog hamleta

miała czerwoną bieliznę

dojrzała zdała

została moją na kocią łapę

Po roku wstała wyszła

nigdy nie przyszła

ja leżałem

rosła mi broda

i paznokcie

zostałem Świętym Mikołajem

potem

Świętym Walentym w Dublinie

wydałem piąty tomik

wierszy

czułość otyłość miłość

szósty napisał moją ręką

anioł nostra Damus

potwierdził to Jarek

który jest poetą wibratorem

ale pieprzy poezję

weszła lola otworzyła się jak puszka

pandory

pełna ciepłej zupy

Krzesło mające w sobie umiejętność niesienia wypoczynku, wysłużone przez lata, zatraca ją i przestaje być krzesłem.

Ilustracja: Tasarım Sancısı

Jedna pani rozłazi się w szwach, bo nie ma nic innego do roboty.
A inna pani schudła, przytyła, a potem znowu schudła.

- Czy tego samego dnia, panie Darku?
- Nie.


rys. Andrzej Bobrowski