Czytelnia człowieka dla ludzi

Melony w Ljubljanie

 Deszcz pada od początku tygodnia, już w środę miałam ochotę stąd odlecieć.

Przyjechałam w interesach. Business trip, accomodation: Antique hotel, blisko starówki, tuż za rogiem w górę, ulicą Na Hrad, prosto na ljubljański zamek. W hotelu gwarno, kolorowo i międzynarodowo. Ze spaceru wróciłam przemoczona bo postanowiłam nie wydawać 10 euro na parasol. Mokłam wspinając się na górę i wyobrażając sobie, jakby było przyjemnie gdyby choć trochę świeciło słońce. Dachy starego, w dużej mierze średniowiecznego miasta, dają już przedsmak śródziemnomorskiej zabudowy. W słońcu mogłoby być przepięknie. Zamiast tego wiosenny deszcz i po dwóch godzinach marszu jego strugi spływają mi z włosów na płaszcz. Wilgoć wyostrza kontury budynków i brukowanych uliczek, zdjęcia zrobione telefonem komórkowym wyglądają całkiem dobrze.

Przygoda w deszczu to miła odmiana po tygodniu spędzonym w biurze siedziby firmy, dla której pracuję od miesiąca. Szklany wieżowiec z dwoma klatkami schodowymi i kilometrami korytarzy, szklanych drzwi i ścian. Wypełniony ludźmi stukającymi w klawiatury i przerażająca, cisza nikt do nikogo się nie odzywa, telefony nie dzwonią, wszyscy używają komunikatorów internetowych. Napięty terminarz spotkań daje mi w kość. Laboratoryjna rzeczywistość tej szklanej góry przyprawia o mdłości. Ludzie pracujący tutaj wydają się być samowystarczalni, jakby nie potrzebowali istnienia świata zewnętrznego. Wszystko, co się dzieje dookoła jest przewidywalne, nie zaskakuje. Od czasu do czasu pojawi się Alien z zewnątrz i zabierze głos. Słysząc niestandardowe pytanie, mieszkańcy szklanej góry wpadają w popłoch, tracą pewność i nabierają podejrzeń. W takiej sytuacji powtarzają mantrę wyuczonych sloganów, dzięki którym przywracają rozmowę na swój, dobrze znany tor - spokój powraca. W korporacji są zasady, z którymi się nie dyskutuje, to taki rodzaj totalności, co do której panuje pełna zgoda. Łatwo przyswoić reguły i jeżeli nie odczuwa się wewnętrznego dysonansu zostać pożytecznym trybikiem. Nie ma szans na dyskusję, chyba że uda się ją zainicjować przy pomocy fortelu. Skuteczną metodą wprowadzenia do obiegu nowej opinii na szklanej górze, jest powtarzanie jej wielokrotnie i wszystkim napotkanym osobom.

Jak to możliwe, że w tak uporządkowanym świecie gubię się między piętrami? Wieżowiec jest dla mnie po prostu zbyt regularny, nie ma punktów charakterystycznych. Mój mózg potrzebuje restartu, gdy w popłochu biegam w górę i w dół pomiędzy piętrami i szukam obrazu, który wisi przy wejściu na trzecie piętro, żeby odzyskać orientację w terenie. Wsiadanie do windy nie ma sensu – niczego nie wyjaśnia.

Średnia wieku w takim miejscu to 25 lat – zastanawiające gdzie się podziała reszta populacji. Albo, co się stanie z tymi dziećmi za kilka lat? Ciekawe czy zdają sobie sprawę z tego, że to nie jest świat dla starych ludzi. Być może istnieją szklane góry, w których jest miejsce dla niesformatowanych mózgów, a ta którą zwiedzam jest wyjątkowa.

Spacerując w deszczu odwiedzam urokliwe zakątki małej stolicy małego kraju nie omijając tutejszych barów i restauracji - straszna drożyzna. Nawet w przebraniu biznes woman nie mogę sobie na wiele pozwolić. Za pizzę i piwo każą płacić 10 euro, a za taksówkę, dwa razy dziennie – 7. Za to melony o tej porze roku mają wyśmienite, słodkie, pyszne i tanie, w Polsce nawet w sezonie takich nie ma. Z powodu melonów jestem zwolenniczką globalnego ocieplenia - wtedy w Polsce też by takie dojrzewały, a z powodu cen jestem przeciwko wprowadzaniu u nas euro i w tej kwestii popieram Kaczyńskiego. Wracam całkowicie przemoknięta do hotelu i doczytuję w recepcji, że 10 euro to była kaucja zwrotna za wypożyczenie parasola. Mózg ograniczony, nieprzystosowany do tutejszych warunków, słoma z butów.

Marta Cicha

Fot. autorka