Czytelnia człowieka dla ludzi

Rysunek: Piotr Parda

Zadzwonił telefon.
– Gdzieżeś włożył dokumenty?!!! – usłyszałem kobietę. Przez sekundę usiłowałem dopasować ten głos do którejś ze znanych mi osób, ale nie udało mi się. (dalej, Klick!!!)

– Gdzie są dokumenty?!!! – darł się telefon. To mogłaby być Dyrektor Zającowa ze szkoły podstawowej numer 4, ale to już przecież staruszka, choć wciąż odznaczana medalami za patriotyczne wychowywanie młodzieży. Tak, to by mógł być głos Dyrektor Zającowej, znużonej i poirytowanej naszą codzienną bezbronnością ofiar, i pastwiącej się nad nami. Możliwe, że takim tonem zwracały się esesmańskie suki do żydowskich więźniarek. Ale pewności nie mam, bo Oświęcimia nie przeżyłem, a podstawówkę numer 4 – tak.
– Gadaj, gdzieś znowu wpieprzył dokumenty!!! Gdzie są papiery?!!!
– W dupie – usłyszałem swoją odpowiedź. Nie byłem nią specjalnie zdumiony. Zdumiony był głos:
– Co?
– W dupie.
– Michał, to ty?… Michał? – głos był teraz starannie pokorny, ludzki, wystudiowanie współczujący, taki, jakim zaczynają się bronić oprawcy, gdy orientują się, że ich niegodziwość ma świadków, mogących ją zdemaskować i upublicznić, grożąc zdruzgotaniem wizerunku szacownej, ogólnie szanowanej osoby.
Kim jest Michał, zaszczuty przez jędzę? Wolałem nie wiedzieć.
– Gdzie ty jesteś?!!! – głos znów był nieznośnie kategoryczny; badający, właściwie śledczy, dociekający, czy ma do czynienia z ofiarą czy ze świadkiem.
– Tu jestem – odpowiedziałem.
– To nie ty, Michał! Kto mówi?!!!
– To ja, i już do ciebie jadę, suko!!! – troszkę tylko zaskoczyła mnie moja odpowiedź, a potem odłożyłem telefon i powróciłem do lektury Kartoteki Tadeusza Różewicza, przerwanej na szesnastej stronie telefonem od oprawcy Michała.

Ludwik Cichy

rysunek: Piotr Parda